Why Are You Doing This? ( aangepast )

Alec en ik zitten op een bankje tijdens de pauze. Altijd als er iemand voorbij loopt, staart die persoon ons aan. Hij krijgt er ook genoeg van en staat op. Hij neemt mijn hand vast en leidt me naar een muurtje waar nooit iemand komt.' Je bent hier net één dag', zeg ik tegen hem.' Hoe kan het dat je deze plaats al ken'? Meestal kom ik hier. Alleen. Als Rosie er niet is en de mensen me zitten uit te schelden.' Ik zie je hier vaak staan', verklaart Alec.
' Ik zag je hier vaak zitten', fluistert hij.' Maar hoe...' begin ik. Na twee seconden weet ik het antwoord al. 'Je kijkt altijd naar de grond. Alsof je aan het huilen bent'.' Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben', geef ik verdrietig toe.' Waarom, mijn lief?' vraagt hij.
' Mensen durven me wel eens uit te schelden', antwoord ik. Hij zucht. ' Moet ik iemand vermoorden voor je?' stelt hij voor.” Alleen maar mij” denk ik. Ik zeg het toch niet hardop.
' Ik stond altijd onder die treurwilg', leidt hij me af.' Geen wonder dat ik je niet kon zien'. Hij neemt me mee onder de grote boom. Ik sla mijn armen om hem heen en druk mijn gezicht in zijn T-shirt.' Ik hou van je'. Ik kan de woorden niet tegenhouden.' Ik ook van jou', antwoordt hij met meer liefde in zijn stem dan ik ooit heb gehoord. Hij geeft me een kus op mijn hoofd. Als hij stopt, is het mijn beurt. Mijn lippen landen op de zijne. Veel te snel gaat de bel. We hebben toch niets aan de lessen. Iedereen zou beter naar huis gaan. Maar, ja. We zitten samen in de klas. Hij is nieuw, dus mag hij zeggen waar hij wilt zitten. Niet dat er veel keuze is. Ik ben de enige die nog alleen zit. Onze klas was oneven.' Kom', zegt hij.
We gaan naar ons lokaal. Bij ons in de klas letten ze niet meer op ons. Maar dat verandert snel als Alec me nog een kus geeft.

Na een saaie schoodag

Alec zet me terug naar op de grond. Zonder dat ik iets kan doen , neemt hij me in zijn armen. Ondanks dat hij dat al vaker heeft gedaan, vliegen er duizend vlinderdertjes in mijn buik. Ook de adrenaline begint te gieren. ' Kom op', zegt hij terwijl hij de deur voor me openhoudt. Ik stap met een idiote grijns op mijn gezicht naar binnen. Tot mijn oog op een brief valt. Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand, en ik maak de brief open.

“Dacht je echt dat je van ons af was? Dat je liefje je kan beschermen? Het is nog lang niet voorbij. Wil je weten waarom we je dit zeggen? Niet alleen voor ons, maar ook voor jou. Je weet dat iedereen je haat. We willen mensen een plezier doen. Zie het toch eens in! Je bent niets waard! Waarom pleeg je niet gewoon zelfmoord? Niemand zal je missen. Niemand houdt van je. En welke zieke geest heeft je verteld dat het wel zo is? Ze liegen allemaal tegen je. Alleen om van je af te zijn. Dus doe het maar. Ga naar een wolkenkrabber, en laar je er vanaf vallen. Niemand zal je missen. Of je ook maar een seconde missen. Zeker Alec niet.”

“Zeker Alec niet”. Die drie laatste woorden breken mijn hart. De tranen staan in mijn ogen. Ik weet dat het de bedoeling is dat ik huil, maar ik kan er niets aan doen. En Alec mag me zo niet zien. Ik probeer de tranen weg te houden, natuurlijk zonder succes. Ik loop met moeite naar mijn kamer, en laat me op het bed vallen.