054

Liam James Payne

De rest van de week verloopt rustig. Lekker lang uitslapen en vervolgens de hele dag muziek maken of relaxen aan het zwembad. Ik ken de jongens nu redelijk en ben erachter gekomen dat ze allemaal wel iets aparts over zich heen hebben. Niall houdt van eten, Louis is gestoord en stapel gek op wortels, Zayn is mysterieus, maar heeft zijn flauwe opmerkingen, Harry is de grootste flirt van ons allemaal en hij is dol op katten. Ik heb geen flauw idee hoe de anderen over mij denken, maar mijn gevoel zegt dat ze me serieus vinden. Misschien wel iets te serieus. Ik heb nog niet echt super veel van mijn karakter laten zien. Ik ben meer van de kat uit de boom kijken. Mijn ouders hebben me vroeger verschrikkelijk mishandeld en daardoor ben ik mijn vertrouwen in mensen kwijt. Als ik ze wat beter ken, komt de echte Liam aan het licht en leren ze mij pas echt kennen. Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden en adem rustig in en uit. Ik sta op van mijn bed en ga naar de keuken om wat drinken te pakken. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ Vragend kijk ik de jongens één voor één aan. Zayn haalt zijn schouders op. ‘Geen idee. Gewoon niets doen.’ Zegt hij. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Ik heb al genoeg niets gedaan deze week en wil dan ook niets liever dan iets sportiefs gaan doen. Ik zie de andere jongens instemmend knikken en rol met mijn ogen. ‘Luilakken.’ Mompel ik. Ik drink het laatste beetje ijsthee uit mijn beker en zet het in de gootsteen. Ik besluit om te gaan hardlopen en kleed me om in sportkleding. De jongens kijken me verbaasd aan als ik de woonkamer weer binnen kom. ‘Wat ga jij doen?’ Vraagt Louis. ‘Ik ga hardlopen. Ik moet even iets anders doen dan niets. Ik heb al teveel om mijn gat gezeten deze week. Gaat er iemand mee?’ Vragend kijk ik in het rond en zie dat ze allemaal geen aanstalten doen om op te staan. ‘Ook best ik ga wel in mijn eentje. Ik denk dat ik over ongeveer twee uur wel weer terug ben. Zie jullie straks!’ Ik hoor wat gemompel wat op een ‘tot straks’ moet lijken en ga naar buiten. Ik begin te lopen en voer mijn tempo steeds een beetje verder op. Ik kom aan bij een parkje en laat me op één van de bankjes vallen. Mijn ademhaling gaat gejaagd en er zijn zweetplekken op mijn shirt te vinden. Opeens komt er een bekende jongen op me af gelopen. Als hij dichterbij is herken ik hem en wil weglopen, maar hij staat al voor mijn neus. ‘Wat goed om jou hier te zien, Liam. Heb je me gemist?’ Zijn hatelijke stem dringt mijn gehoorgang binnen en maakt me kotsmisselijk. Ik sta op en draai me van hem weg. ‘Waar gaan we heen?’ Sist hij kwaad. Zijn hand is als een bankschroef om mijn bovenarm geklemd en mijn pupillen vinden zijn woedende ogen.

No! He is back…