Untill I found you ||168|| Amynthas

Volgende avond: Het concert

Amynthas

Lachend kijk ik naar Tom die voor de zoveelste keer in de spiegel kijkt. Ik dacht dat ik ijdel was maar Tom kan er ook wat van. 'Schatje, je haar zit prima' zeg ik en loop naar hem toe en sla mijn armen rond zijn schouder. Hij draait zich om en drukt zijn lippen op de mijne wat al snel overgaat in een passievolle zoen. 'Ik hou van je, voor altijd mijn meisje' fluistert hij en drukt nog een kus op mijn lippen. Deze jongen maakt mij meer dan gelukkig, ik had nooit verwacht dat ik ooit zoveel van iemand zou houden als van hem. En dan krijgen we ook nog een kindje. Maar ergens diep zit me wel iets dwars. Mijn moeder. Ons kindje zou nooit haar andere oma leren kennen en Levi zal nooit zijn moeder weer zien. Mijn moeder is overgeplaatst naar een gevangenis in Nederland vanwege een of ander voorval. En ze zeggen dat ze niet snel vrij zou komen. Ergens vind ik het jammer, ik heb altijd al een goede band met mijn moeder gehad en dan gebeurt er zoiets. 'Schatje wat is er?' vraagt Tom als hij merkt dat er langzaam een traan over mijn wang glijd. 'Ik mis men moeder' piep ik zacht en begin te snikken en snel slaat Tom zijn armen om me heen en knuffelt me stevig. 'Liefje rustig' sust Tom me en langzamerhand word ik iets rustiger. 'Wat dacht je er van als we haar over drie weken eens gaan bezoeken? Dan heb ik een maandje vakantie, dan kunnen we met zen twee gaan. Voor Levi is het nog te emotioneel denk ik' zegt Tom en twijfelend knik ik. Voor Levi gaat het nog te snel, die heeft het nog steeds moeilijk ook al snapt hij er niet veel van. 'Beloofd?' vraag ik zacht en geruststellend knikt hij. 'Beloofd schat, beloofd'