Mission Impossible ( aangepast )

' Doe eens door, Luna ! Je bent weer de laatste !' zit meneer Muurmans op me te vitten.
' Ja, meneer. Ik kom eraan', zeg ik braafjes. Binnensmonds zeg ik dat hij naar de hel kan lopen. Als ik eindelijk de zaal binnenkom, word ik zoals altijd aangestaard. Ik ben er toch al gewend. Om op te warmen moeten we lopen. Meestal wandel ik een beetje achter de rest aan terwijl zij proberen in een goed blaadje te komen. Maar opeens heb ik best wel zin om te lopen. Dus tot de verbazing van mijn medeleerlingen en leerkracht ga ik vooraan staan, en sprint naar voren. Dus zo voelt het voor Alec als hij rent. Ik voel mijn mondhoeken naar boven krullen.' Waar ben jij zo vrolijk van?' vraagt Rosie hijgend naast me. Als ik achterom kijk, zie ik dat we ongeveer tien meter van de rest van de groep liggen. Ze moet een flinke pas hebben bijgezet om me te kunnen inhalen.' Gewoon', zeg ik onverschillig. Rosie blijft me scherp aankijken.' Oh, oké. Ik zeg het je straks wel'! Ik haat het als ze dat doet. Met die blik van haar wil je huilen, lachen, keihard wegrennen, of alle drie tegelijk. Het fluitsignaal zegt dat we mogen stoppen. Nu gaat Muurmans uitleggen welke zinloze dingen we gaan doen de komende twee lesuren.' Yay, we gaan over een paar dingen springen. Als de tijd erop zit, mogen we ons eindelijk terug gaan omkleden. Ik wil net de deur uitlopen, als een mannenstem me terugroept.' Luna, wil je even hier blijven?' vraagt hij.' Eerlijk'? Want eigenlijk wil ik het liefste zo snel en zo ver mogelijk van hem wegrennen. Meestal als leerkrachten met me willen praten, houdt dat niet veel goeds in.' Waarom kon je vandaag ineens wel lopen?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.' Gewoon, ik had er zin in', verklaar ik. Iets zegt me dat dit niet is waarom hij me aanspreekt.' Volgende week wil ik dat ook zien'. Hij glimlacht alsof hij iets wilt zeggen.” Zeg het dan” denk ik. En dat doet hij. En wat uit zijn mond komt, maakt me laaiend.' Je achterkant is nog mooier dan je voorkant', zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik voel mijn wangen van boosheid rood worden.' Je moet niet blozen', komt er nog eens bij. Dat. Is. De. Druppel. Mijn handen verstarren in een vuist terwijl ik me uit alle macht probeer te beheersen. Maar het lukt me niet. Ik gooi mijn arm naar achteren, om hem vervolgens met alle kracht die ik in mijn lijf heb op zijn gezicht terecht te laten komen.' Naar de directeur!' beveelt hij. Ik zie de tranen van pijn in zijn ogen staan. Dat maakt het er niet slechter op. Ik wandel rustig de zaal uit om me te gaan omkleden. Als ik naar het secretariaat loop, staat me nog een verassing te wachten. Ik klop op de deur van de directeur, en daar zit Muurmans.' Luna, ga zitten'. De directeur gebaart naar een stoel die voor zijn bureau staat. Zodra ik dat doe worden er beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd.' Ze doet nooit mee in de les, ze negeer me compleet als ik tegen haar praat, ze antwoordt niet als ik haar iets vraag...' zo gaat het maar door. Als hij uitgeraasd is, begint de directeur met praten. Hij klinkt nog bozer dan hij al was.' Is dat waar'?' Ja', zeg ik kort. De directeur doet zijn mond open om iets te zeggen, maar ik steek mijn vinger naar hem op om hem duidelijk te maken dat ik iets wil zeggen.
Hij sluit zijn mond en geeft me het woord.' Ik zeg niet dat ik dat allemaal niet heb gedaan, maar meneer Muurmans heeft zeker niet gezegd dat hij “ mijn achterkant nog mooier vindt dan mijn voorkant'.' Mag een leerkracht zijn leerlingen geen compliment geven?' valt hij me in de reden.' Het is de manier WAAROP hij het zei, meneer'. De directeur zucht.
' Ga maar naar je les', zegt hij.' Dank u, meneer', zeg ik beleefd voor ik het kantoor uitloop.
Muurmans wil me achterna komen, maar hij wordt teruggeroepen. “ Missie geslaagd “ denk ik.