Untill I found you ||167|| Tom

Tom

'Zullen we gaan slapen?' Amynthas knikt. Ik til haar op, zoals een pas getrouwde man dat doet bij zijn vrouw. Giechelend legt ze haar gezicht in mijn nek. Haar armen slaat ze ook om mijn nek. Levi ligt al te slapen, gelukkig. Die zal de nacht wel door slapen.
Het giechelen van Amynthas gaat over in een geeuw. 'Ben je moe?' Ze knikt en sluit haar ogen. Met mijn elleboog doe ik de deur van onze slaapkamer open en leg haar op bed. Mijn meisje. Ik trek haar schoenen uit, gevolgd door haar broek en shirt. Ik druk een kus op haar buik die al begint al lichtjes te bollen. Als je het niet weet, dan zie je het nog niet. Dan let je er ook niet op. Het is een mooi buikje, maar hij zal nog veel mooier worden als ons wondertje erin groeit. Mijn eigen kindje.
Levi voelt ook als mijn eigen kindje, dat is het niet, maar dat is toch anders dan je eigen vlees en bloed. Zelf verwekt. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik druk een paar kusjes op haar buik. 'Goed groeien kleintje,' fluister ik, gevolgd door een paar kusjes.
'Tom,' mompelt Amynthas vermoeid. 'Kom je bij me liggen? Ik heb het koud.' Zo snel als ik kan trek ik mijn kleren uit. Ik ga naast haar liggen en leg de dekens over ons heen. Mijn arm sla ik om haar middel heen en trek Amynthas dicht tegen me aan. 'Slaap lekker schatje,' fluister ik in haar oor en druk een kus vlak onder haar oor. Ik voel hoe ze snel in slaap sukkelt en steeds dieper en dieper in slaap valt. Ze is nu waar ze thuis hoor, in mijn armen.