(011)

Als ik dan toch eindelijk wakker word merk ik dat ik niet langer buiten ben. Ik voel me bedrogen, ik voel me dom. 'Allison... je bent echt goed' zeg ik met een fluisterende toon. Ik kan het niet bevatten hoe goed ze in haar rol was gebleven. 'Hahaha. Raafje o Raafje, ik had zoveel meer van jou verwacht!' ik kan haar wel slaan. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, hoe stom ben ik wel niet geweest! 'Raaf. Heb je het nu door? Jawel ik ben deelnemer nummer twee en ik ben van plan de titel God te bemachtigen' haar stem klinkt ineens zo ontzettend koud, zo hatelijk en het geeft me werkelijk kippenvel. Mijn hoofd bonkt en het kleine beetje licht dat de kamer binnen valt doet me pijn. Alles is wazig en kan niet veel van de kamer identificeren. Zelfs Allison zie ik wazig. 'Waarom... zo lang' mompel ik en ik merk hoe ik langzaam weer weg glijd. 'It was all for fun' zegt ze lachend. 'Wat dacht je nu werkelijk Raaf... dat ik één of anders slaafje wa...' haar zin kan ze nauwelijks afmaken of ik hoor de knal. Ze val neer. Is ze dood? Nee... dat dat kan niet. Of wel? Ik verlies mijn bewust zijn en voor de tweede keer word ik ondergedompeld in duisternis. Niet wetend wanneer ik weer wakker zal worden, óf ik nog wakker zal worden. Ik word gedragen, ik voel dat ik over iemands schouder heen hang. Wat is dit is toch allemaal? Een aantal dagen geleden was ik nog gewoon Raaf, een jongen die op de wereld neer keek. Maar nu ben ik heel ergens anders in terecht gekomen. 'Je bent wakker' hoor ik een manen stem zeggen. Het is geheel onverwachts, want hier had ik nog niet aan gedacht. Was dit nog een deelnemer? Ik besluit koud te doen, waarom zou ik beleefd zijn tegen iemand die me tenslotte toch alleen maar wil doden? 'Mijn hoofd bonkt' zeg ik met een hou vaste toon, onthoud wie je bent raaf, ik ben iemand die klaagt, arrogant is en zoals ik eerder ook al had gedaan, neer kijkt op de wereld.