(006)

Alles word duidelijk nu. Echt duidelijk. Niet half duidelijk... maar echt werkelijk duidelijk. Ik begrijp het. Nu snap ik alles. Hoe het werkt en hoe het zit. 'Die man... deed nog niet, maar je...' zeg ik waarna ze me meteen onderbreekt en mijn zin afmaakt 'Ja dat klopt... die man was een complete vreemdeling die gewoon het ongeluk had om in die coupé te staan. Ik schoot hem neer zodat wij alleen konden zijn. Het is ook waar dat ik een tegenstander ben. Ik ben je vaders assistent en hij heeft mij uitgenodigd mee te doen. Wel ja, alleen de mensen die zijn erfenis waardig zijn mochten meedoen en jij was de laatste speler die we nog toe lieten in dit möördende spel' Aha. Ik voel hoe de angst nu eindelijk mijn lichaam verlaat. Ik begin eindelijk in te zien dat angst niet nodig is bij dit spel. 'Allison... waarom heb je mij dan nog niet gedood?' ik grijns nu ook, niet zo krankzinnig natuurlijk... of naja dat hoop ik dan maar want ik heb geen spiegel, maar ik kijk haar aan en begin dan te lachen. 'Waarom vraag je het als je het antwoord toch al weet' zegt ze en begint dan ook te lachen. Het is midden in de nacht en twee vreemdelingen die elkaar eigenlijk horen te doden staan te lachen midden op weg die normaal word bereden door vele auto's. Het was me toch een dag en ik ben blij dat we hem achter ons kunnen laten. Bij mij thuis zullen we slapen en dan... start alles.

Als ik de volgende ochtend wakker word bonkt mijn hoofd, ik zie wazig en ik vraag me af hoe ik in hemels naam zoveel fantasie kan hebben. Nog nooit eerder had ik zo'n levendige droom gehad... wel ja, ik was nooit echt een fantasievol kind. Vroeger had ik een buurmeisje die altijd aanbelde bij mij thuis, dan vroeg ze aan mijn moeder of ik ook met haar wilde spelen en mijn moeder die allang blij was dat ze mij eventjes kwijt was, had er geen moeite mee me uit het huis te slepen. Daar stond ik dan, bij ons voor op de stoep en Viola keek me met een grote grijns aan en dan riep ze vol energie uit "VADER EN MOEDERTJE!' vervolgens duwde ze me één van hare vele poppen in mijn armen en zei ze dat ík de vader moest spelen en dat zei de moeder was. Wel, ik had nooit echt een idee gehad wat ik moest doen en dan besloot ik meestal ook om gewoon te gaan zitten. Viola barstte dan al snel uit in huilen en rende naar huis. Goeie oude tijd. Plotseling bedenk ik me iets. Ik kon me herinneren dat ik gisteren naar huis ben gegaan, maar niet alleen. Ik schiet omhoog en zie dat ik op de bank lig en naast me op de grond ligt Allison. Niets was gedroomd. 'Goeie morgen' mompelt ze.