(005)

Langzaam word ik kalm, dit meent hij niet. 'Vertel me over je nieuwste project vader' mijn mond werkt uit zichzelf en op dit moment voer ik een twee-strijd met mezelf. De ene Raaf wil het liefste weg rennen en vergeten wat er zojuist is gebeurd, maar de andere Raaf wil maar al te graag blijven en alles af weten van zijn vaders nieuwe project, dat bijzondere spel. Op dit moment wint de Raaf die wil blijven. 'Zoon. Ik bezit zoveel aandelen, vele mensen hangen af van mijn software, ik ben de baas over vele bedrijven over de hele wereld en heb zelfs een medicijn uitgevonden, of wel... een vaccin eigenlijk die alleen ik kan maken. Ik bezit zoveel dat als ik er niet meer ben de hele economie zal instorten. Zoon. Dit is de reden dat ik heb besloten een spel te ontwerpen. Een soort van BigBrother, alleen dan anders en veel gewelddadiger. 10 mensen strijden tegen elkaar om god te worden! En wel... met dit titel zul je de god worden over de wereld, een koning die alles bestuurd!' Alles word met de seconden raarder en ik begrijp nu wat ik hier doe. Mijn vader wil dat ik mee doe, 'Je weet dat het mijn dood kan worden?' ik zie hoe een grijns op zijn mond verschijnt. 'Wel ach... daarvoor heb je een leven gekregen zoon, om risico's te nemen' en met die woorden gooit hij een sleutel naar me toe aan een koort en loopt weg. Allison blijft bij me staan. Ik ben sprakeloos. 'Wel dan!' zegt ze opgewekt en pakt zoals ze voorheen ook al deed mijn hand vast en trekt me met haar mee. 'W... waar gaan we heen?' mijn stem is nog steeds een beetje trillerig en ik vraag me af wanneer dit stopt. 'Wat denk je? Naar je huis natuurlijk' ik struikel bijna als ze dit zegt 'Hé... wat? Nee' ik ben in paniek, waarom naar mijn huis? Maar dan word ik kalm, niemand is thuis... niemand loopt gevaar, niemand hoeft ook maar iets te weten. 'Oké, ja prima. Mijn huis. Best' ik zie hoe haar vertrouwde krankzinnige grijns weer op haar mond te zien en voel dan de koude wind op mijn gezicht. Ik ben weer buiten en het station ziet er luguber uit. Maar het is niet beangstigend, nee om weer even eerlijk te zijn met jullie moet ik toegeven dat ik er wel van houd. Het is waarschijnlijk midden in de nacht en op deze momenten loop ik het liefste over straat. Dan ligt iedereen op bed, ieder mens. Waarschijnlijk zijn alleen de ernstige criminelen op pad maar als je die gewoon negeert voelt het alsof jij de enige bent op de wereld. Je hoeft met niets rekening te houden. 'Allison... ' zeg ik zachtjes en stop met lopen. We staan nu midden op straat, een drukke straat waar normaal altijd wel auto's rijden, maar nu is het rustig. Leeg. 'Allison... waarom volg je mijn vader, waarom doe je wat hij zegt en waarom heb je die man zojuist gedood?' alle dingen die ik me nog afvraag heb ik zojuist gesteld en ik verwacht een antwoord. 'Wel. Waarom heb jij besloten mee te doen?' en dan bedenk ik me iets, dat ik me zwak opstel. Dit is een spel en ik ben er nu eindelijk achter dat zij één van mijn tegenstanders is.