(002)

Met tegen zin loop ik naar de ingang van het schoolgebouw, waar mijn broer inderdaad staat te wachten. 'Joehoe!' roept hij al zwaaiend en er is blijkbaar iets zó geweldig dat hij het me wel moest vertellen, zijn enthousiasme verteld me dat. 'Rob...' mijn stem klinkt nog net zo verveeld als daarvoor en ik kijk hem met niets zeggende ogen aan. 'Raaf. Je raad het nooit! Pap en je moeder hebben een vliegreis gewonnen! Of eh... of het was een cruise of zoiets' mijn broer's enthousiasme ebt even weg en ik kan zien hoe hij staat te peinzen wat het nu ook alweer was. 'Maar hé, nu is het dus het geval dat we het huis voor ons zelf hebben. Of naja, jij dan' Ik volg hem niet. Hij is maar door aan het ratelen en ik heb geen idee meer wat er nu precies aan de hand is. 'Je weet hoe mijn vader altijd weg is, zaken enzo... en hoe je moeder ons altijd op onze lip zit, en overal nee tegen zegt' Ik knik. Het is waar, Co zie ik zelden en mijn moeder bemoeit zich altijd overal mee. Nu heb ik daar zelf weinig last van, maar Rob, die van feestje houd, heeft het er maar moeilijk mee. 'Raaf... Dit is mijn kans!' roept hij bijna zingend uit. 'Wat is je kans?' mijn tijd was al verdaan... maar met dit gesprek word dat er niet beter op. 'Wel... je kent Lana wel toch?' Ik zucht, hij heeft wel tientallen vriendinnen dus hoe zo ik me in godsnaam ene Lana kunnen herinneren? 'Eh...' hoor je me zeggen. 'Dat meisje met blond haar, en prachtige groene ogen en...' dit gaat even zo door... en na de uitgebreide beschrijving van Lana verteld hij me dat hij twee maanden bij haar in wil trekken. Ze is twee jaar ouder en woont in een klein flatje. 'Wel doe wat je niet laten kunt' ik kan me nog niet omdraaien of hij vliegt me om de hals en geeft me een snelle knuffel. Weer zo'n detail. Rob houd van lichaamlijk contact, aanrakingen. Niet dat hij homo is of iets, maar hij deinst er niet van achteruit om een jongen een dikke knuffel te geven en dit zorgt nog wel eens voor misverstanden. 'Eh... je kunt me loslaten' weet ik er vervolgens uit te krijgen. 'Wel eh... dan zie ik je wel op school, zorg ervoor dat je het huis niet in de fik zet, bedankt' en zonder een antwoord te verwachten draait hij zich om en rent de school in. 'Oké...' mompel ik zachtjes en besluit de trein te nemen.De trein is leeg. Gewoon leeg, vreemd leeg... de soort leeg die je zegt: je bent alleen. De soort leeg die je doet denken dat je hier niet hoort. De soort leeg die je werkelijk doet denken dat je alleen bent, tot je merkt dat er nog iemand is. 'Wel hallo daar...' een zoete stem doet me duizelen. Ik ben niet bang, al gaan mijn nek haren recht overeind staan. Ik draai me om, je kunt wel zeggen dat het net zo'n slow-motion draai is, eentje uit zo'n oude film. Er is alleen één verschil, dit is werkelijkheid. Ik zie dat er een meisje voor me staat, of eerder een jonge vrouw. Ze heeft prachtige witte lokken, Ook heeft ze een witte huid die lijkt op porselein en haar ogen zijn helder blauw. Haar lippen zijn dan ook totaal onverwachts, fel rood. Ik ben sprakeloos, omver geblazen en dit is me nog nooit overkomen. Nu niet denken aan het woord "Liefde" want onee, dat is niet het geval. Het mooie meisje dat me een krankzinnige glimlach voor me staat houd me onder schot. Wat is dit? Waar ben ik beland? Waarom gebeurd mij dit? Vragen... vele vragen waarop ik geen antwoord kan vinden. Één ding is zeker. Dat achtergrond bestaan van mij, zou hier wel eens kunnen stoppen.