(001)

Weetje wat ik me soms echt afvraag... en dan zul je me vast meteen zien als zo'n filosofisch figuur, maar ach... toch weerhoud mij dat er niet van om zulke dingen te denken. Die vraag die af en toe in mijn hoofd voorbij flitst gaat als volgt. "Waarom is het leven toch zo ontzettend corrupt?" Met een verveeld gezicht kijk ik naar buiten, de straat die ik zie is druk. Auto's rijden voorbij en fietsers moeten oppassen wanneer ze over steken, sommige mensen laten hun huisdier uit en weer een ander is bezig mijn zijn zogenaamde "Conditie" wel ja... wat wil je dan ook? In deze wereld denken wij allen toch alleen om ons zelf. De docent gaat verder met zijn verhaaltje over de ozonlaag en hoe ironisch het dan ook niet is, past het verhaaltje precies bij mijn filosofie. Een kleine lach ontsnapt uit mijn mond en ik zie hoe een paar klasgenoten verbaasd mijn kant op kijken. Weer een ding uit onze maatschappij die mij zo ontzettend irriteert en elke keer weer mag ik van geluk spreken dat mij dit grootste ongeluk nog niet is overkomen. Dit ongeluk heeft men "Vriendschap" genoemd. En al weten de meesten dit nog niet, vriendschap bestaat niet... het is slechts een ander woord voor verraad, pijn, en verdriet. Een mens mag dan wel, ehm... hoe noemen ze dat? Een gezelschapsdier zijn, zonder vriendschap kom je er nog het beste vanaf en ga je dood met een ware glimlach op je mond, in plaats van zo'n schijnheilige glimlach... Ja ach. Gedachten. Het zijn slechts gedachten en mijn mening zal niets veranderen. Ik ben immers geen god. Mijn naam is Raaf, Raaf Daniëls... ik ben geen god, slechts een jongen van 17 die op dit moment zijn kijk op de wereld met jou deelt. Waarom? Dat zul je je nu vast afvragen. Waarom deel ik mijn gedachten met jou? Wel ja, wat de reden daarvoor is? 'Klas... hierbij staat het huiswerk geschreven op het bord en zal de volgende les aankomende week zijn' Vage woorden... maar ik begrijp ze een klein beetje en sta versuft op, om vervolgens weg te lopen. Het is inmiddels tegen vieren en ik heb mijn dag verdaan op school. School, érg belangrijk. Al zegt de oudere generatie dit. Ik loop langzaam door de lange gang en kijk naar de blauwe lucht en de oranje gloed die de zon geeft. Ik houd van de na-middag. Ik heb een hekel aan de ochtend en ben verliefd op de nacht. En toch is alles het zelfde. 'Raaf!' Mijn naam... 'Raafje!' mijn koos naam... langzaam en lichtelijk geïrriteerd draai ik me om, waarna ik vervolgens het gezicht van Céline zie. Ik mag haar niet. Maar ja... dat zegt niets over haar want ik mag de meeste mensen niet, of ja... mogen is een groot woord. Ik heb geen interesse in mensen, ik haat het wanneer ik iemand moet leren kennen, sociale contacten is niet mijn ding. 'Céline...' zeg ik droogjes en stop voor een moment. 'Raafje!' roept ze al giechelend uit, Céline is zo'n type meisje... ze lacht nooit, maar giechelt om alles. Ze heeft lang oranje haar dat alle kanten op springt en is nogal klein, meestal draagt ze jurkjes en je komt haar nauwelijks tegen in een broek. Ik haat het om mensen te leren kennen, persoonlijke dingen... geheimen, problemen. Maar ik observeer en dat is de reden dat ik soms dingen weet die een normaal mens nooit op zal vallen. Ik observeer altijd, ik kijk naar dingen, naar de wereld en meningen ontstaan in mijn hoofd. Ja ach. Ik ben op de achtergrond te vinden, bijna onzichtbaar en haat aandacht. 'Robby zoekt je!' Een zucht is duidelijk hoorbaar en ik zie hoe Céline zich omdraait en vrolijk weg huppelt. 'Rob...' zeg ik zachtjes. Hij is mijn oudere broer. Wel, stief broer. Hij is toevallig ook 17 maar een aantal maanden ouder. Rob is een lange jongen, net als ik. Alleen heeft rob een aantal krullen en is blond. Ik daarentegen heb stijl haar, het is niet lang... maar ook niet kort en de kleur is donker, donker bruin. Rob en ik wonen dan misschien in het zelfde huis... we zijn vreemdelingen en lijken geen druppel op elkaar. Hij is sociaal en houd ervan om uit te gaan, heeft elke maand wel een nieuwe vriendin en een grote vrienden groep. We zijn anders... en ook al had ik geluk op het gebied van vriendschap. Mijn moeder hield er blijkbaar van om mijn leven een beetje zuurder te maken dan dat het al was en trouwde met de vader van Rob... ik noem hem Co.