Battle 2.5

Het is zondag ochtend en ik ben doodmoe. We hebben de hele nacht geoefend, tot de ergenis van Prumm. Ze kon, zoals zij het zei 'niet slapen met deze herrie en afschuwelijke tekst'. En, hoe lief wij ook zijn, zijn we nog harder en langer doorgegaan. De tekst wilde in het begin niet lukken, maar we zijn er uit gekomen.
Ik loop de Starbucks in met een belletje die boven mijn hoofd rinkelt. 'Goedemorgen, Demi.' hoor ik George zeggen. Hij was de baas van deze Starbucks. Aardige man. Hij kent me nu al, want ik kom hier nogal veel. Iets te veel.
'Morgen, George.' lach ik terug. Hij glimlacht. 'Zelfde als altijd?' vraagt hij. Ik knik. 'Een Morning Bun en een Double Chocolaty Chip Frappuccino® Blended Crème?' vraagt hij. Ik knik en pak mijn portemonnee. 'Nee, deze krijg je van mij.' Hij lacht vriendelijk. 'Bedankt, George.' Ik neem het dankbaar aan en ga aan de bar zitten. Ik kijk naar de tv.
Het zal toch eens niet. De clip van One Thing op tv, juist wanneer ik kijk. Ik zucht diep. 'Dus, Demi. Heb je die ene jongen al teruggepakt?' vraagt George. Oja, dat was ik vergeten. Ik had ook ruzie met Harry in de Starbucks. Haha, lachen.
'We zijn ermee bezig. Maar geloof me, het gaat me lukken!' zeg ik vol overtuiging. George glimlacht. 'Dat geloof ik graag. Die jongen moet zich echt even realiseren wat hij heeft gedaan.' Ik knik als hij weer aan het werk gaat. Dus ik focus me weer op de televisie. 'En dan nu over naar Cynthia.' zegt de presentator. 'Hallo Cynthia, kun je al beeld krijgen van One Direction?' Dat is het teken dat ik weg moet. Ik sta op en pak mijn laatste stukje Bun. 'Bedankt George!' roep ik nog eens, waarna hij iets onverstaanbaars terug roept. Ik loop de Starbucks uit met een belletje boven mijn hoofd en mijn mond valt open. 'Dit ga je niet menen.' zucht ik. Maar ik zet een glimlach op.