|| 3.O || Less is more.

Chapter 3: Less is more.


Het autoritje van slechts een half uur had voor Joany wel een eeuwigheid geleken. Sabrina had voorgesteld het spelletje ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ te spelen, wat Joany dus ronduit belachelijk vond. Maar haar ouders hadden haar gedwongen om mee te doen, aangezien ze elk stompzinnige idee van Sabrina steunden en aanmoedigden.
Sabrina had moeten beginnen en had een beetje lacherig gezegd: ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is rood en klein.’
Nadat Demi, Joany en meneer en mevrouw Latrisse meerdere vergeefse pogingen gedaan hadden, had Sabrina triomfantelijk gegrijnsd. ‘Zal ik het dan maar verklappen?’ had ze troostend gevraagd.
‘Graag!’ had Joany chagrijnig gebromd. Ze haatte het wanneer Sabrina ergens beter in was dan zij, helaas kwam dat maar al te vaak voor, net zoals in dit stomme, onbelangrijke spelletje. Een spelletje dat Joany nooit meer zou willen spelen.
Sabrina giechelde meisjesachtig en wierp haar moeder een ondeugende blik toe die niks goeds voorspelde. ‘Het is Joany’s pukkel.’
Een paar seconden lang staarde Joany met open mond naar het niets. ‘P-pukkel?’ vroeg ze angstig en verafschuwd.
Sabrina knikte. ‘Ja, op je voorhoofd. Daar zo.’ Sabrina wees met een lange, slanke vinger naar Joany’s gezicht.
Een beklemmende angst maakte zich van Joany meester. Ze had nooit pukkels, net als Sabrina, overigens. Moest ze hier dan alweer de mindere zijn?
En pas toen kwamen de écht belangrijke vragen in haar op. Zou hij groot zijn? Zat hij daar al lang? Had Nathan hem soms gezien? Zou hij ooit nog weggaan? En zo ja, zou dat dan lang duren? Was ze nu een afschuwelijk gedrocht? Zou ze er nog meer krijgen? Zou hij gaan groeien? En zo ja, hoe groot zou hij maximaal kunnen worden? Was dit eenmalig, of zou ze morgen wakker worden met vijf pukkels en de dag erna met tien, en de dag daarna met twintig?
Demi legde een koele hand op haar arm. ‘Rustig maar, hij valt helemaal niet op. Ik had hem nog niet eens gezien.’
En dat was zo. Joany had een minuscuul bultje op de rechterhoek van haar voorhoofd.
Alleen Sabrina met haar haviksogen had hem gezien, en dat was natuurlijk vooral omdat Sabrina erop gebrand was alles op te merken en aan het licht te brengen wat er mis was met Joany. Zelfs onbenullige, onzichtbare bultjes als deze.
Sabrina’s missie om Joany onzeker en ongelukkig te maken was overigens meer dan geslaagd. Joany had de hele verdere rit aan het bultje op haar voorhoofd gevoeld, om te checken of hij wel echt zo klein was en bleef. Pas toen mevrouw Latrisse afstraffend ‘Niet doen! Zo wordt hij alleen maar groter,’ zei, was Joany ermee gestopt en had ze haar voorhoofd en het kleine bultje verder met rust gelaten.
‘Nog een ronde?’ had Sabrina toen enthousiast voorgesteld.
Joany en Demi hadden allebei niet gereageerd.
De autorit werd zwijgend voortgezet.

En nu, nu stonden ze eindelijk voor de ingang van het enorme gebouw. Joany was maar wat opgelucht dat ze niet meer met Sabrina in zo’n kleine ruimte opgescheept zat, ze kon haar echt niet meer aanzien.
Die arrogante, gemene trut.
‘Laten we gaan!’ zei Sabrina vol verlangen en ze begon te lopen.
Ze liepen zo langs de eindeloos lijkende rij vol met krijsende meisjes en fans als Sabrina. Alleen was er natuurlijk dat overduidelijke, enorm belangrijke verschil tussen Sabrina en de waardeloze nobody’s in die rij.
Sabrina was perfect. Sabrina was prachtig, Sabrina was alles wat die gillende mensenmassa niet was. Sabrina was kalm, beheerst en fabelachtig.
Sabrina had een echte kans bij One Direction, en die kans zou ze zeker benutten.
Honderden meisjes wierpen jaloerse blikken op de lange, slanke benen van Sabrina die hen hooghartig passeerde.
Sabrina hoefde niet in de rij te staan. De familie Latrisse hoefde nooit ergens voor in de rij te staan. Daar waren ze te rijk, machtig en invloedrijk voor.
Stel je nou voor dat je de familie Latrisse tegen je in het harnas jaagde. Voor je het wist zou je leven één grote hel zijn, net zoals Joany’s leven. Het zat dat arme, blonde meisje ook niet mee, hè?
Maar nu, nu voelde Joany zich voor een keertje precies zoals Sabrina zich waarschijnlijk iedere dag voelde. Ze voelde zich beter dan al die sneue, krijsende meisjes die daar een eeuwigheid moesten wachten om naar binnen te mogen.
Zij zelf mocht zo het gebouw binnen wandelen. Ze was al gauw vergeten dat ze eigenlijk een hekel had aan die stomme band, en dat ze de muziek niet om aan te horen vond.
Voor nu leek alles opeens zo prachtig, en voor nu kon ze niet wachten tot ze eindelijk op hun VIP-plaats zouden zitten. Zo dichtbij de vijf artiesten dat ze ze bijna aan kon raken, als ze dat zou willen.
Al zou Sabrina dat waarschijnlijk niet toestaan. Sabrina zou het kinderachtig vinden, en iets voor ‘normale’ mensen om te doen. Niet iets dat de familie Latrisse deed.
En dat was ook zo. De familie Latrisse zou hun kans later wel krijgen. Dat wilde zeggen: Sabrina zou haar kans later wel krijgen.
Meneer en mevrouw Latrisse zouden naar huis gaan, terwijl Joany, Demi en Sabrina hun ontmoeting met One Direction hadden, voor zo’n anderhalf uur.
Sabrina’s plan was duidelijk: ze had anderhalf uur om één van de vijf jongens voor zich te veroveren, en dan zou haar leven pas echt perfect zijn. Rozengeur en zonneschijn.
Dan was er niks meer ter wereld wat Joany beter of gelukkiger kon maken dan haar. Want Sabrina zou dan de vriendin van een wereldberoemde ster zijn en kom op, daar kon die slome Nathan echt niet aan tippen.

De familie Latrisse plus Demi Jamos passeerden zonder problemen de bewakers bij de ingang, en werden verder begeleid naar hun plek, die helemaal vooraan en helemaal in het midden was.
Sabrina leek haast uit elkaar te ploffen van blijdschap, en dat vond Joany wel een aangename gedachte. Dat haar zus zo plotseling uit elkaar zou knallen en in een miljoen stukjes naar de grond zou dwarrelen.
Maar dat gebeurde niet, natuurlijk niet. Er gebeurde wel iets anders. De hekken gingen namelijk open en een stroomvloed aan gillende meisjes kwam naar binnen gestormd en vochten om de beste plekken.
Sabrina’s ijsblauwe ogen gleden minachtend over de menigte. Daar hoefde ze geen concurrentie van te verwachten.
Het duurde zo’n vijf minuten voor plotseling de spotlights op het podium begonnen te schijnen.
Sabrina wipte nerveus van haar ene been naar de andere. Ze was het niet gewend om ‘zomaar iemand’ te zijn. ze was gewend dat zij daar op dat podium zou staan, dat de lichten op haar zouden schijnen en dat iedereen voor haar zou gillen en klappen alsof ze haar aanbeden.
Dat gebeurde vaak genoeg. Sabrina mocht vaak meedoen aan grote evenementen, waar ze vaak een belangrijke rol als spreekster had, of ze won ergens de 1e prijs mee en dan stond ze ook in het middelpunt van de belangstelling. Dan klapte iedereen ook voor haar. Dan scheen dat licht dat nu op het podium gericht was, pijnlijk in haar ogen en moest ze geforceerd maar toch altijd even prachtig naar de camera’s lachen en kwam ze in de plaatselijke krant te staan.
Het enige verschil was dat iedereen haar niet aanbad, maar verafschuwde. Ze klapten uit angst, bang dat als ze niet zouden klappen ze meneer en mevrouw Latrisse op hun dak zouden krijgen.
En wie wilde dat nou?
Dus klapten de mensen, klapten alsof hun leven er vanaf hing.
En Sabrina, die naïeve perfectionist, dacht dat ze speciaal was, dat iedereen haar liefhad en aanbad en naar haar opkeek.
Kon ze het ooit meer fout hebben?
Een verdovend gegil steeg op uit het publiek toen vijf knappe jongens zwaaiend het podium op gerend kwamen. Sabrina’s ogen glinsterden. Binnenkort zou één van die vijf de gelukkige zijn, binnenkort zou één van die vijf jongens van haar zijn.
Joany had echter een hele andere reactie. Ze bedekte haar oren toen de harde muziek uit de boxen knalde en jammerde iets over gehoorsbeschadiging.
Demi kon alleen maar stom grinniken en gaf haar vriendin een speelse duw. ‘Watje.’

Oké, ten eerste ben ik dus echt verliefd op dit plaatje, haha (':
En ten tweede wilde ik jullie vragen om een klikje op de groene K.K. , en dat staat voor Kudo Knop
Dan gaan we weer proberen om in die heerlijke T.V. te komen, en dat staat voor Top Vijf.
Volgens mij heb ik iets met afkortingen ofz. :'D