|| 2.7 || Prepare to be perfect.

Toen Joany en Demi om zo’n tien minuten voor half zes het huis van de familie Latrisse binnen stapten, was Sabrina inderdaad woedend. ‘Eindelijk!’ krijste Sabrina, buiten zinnen. ‘Het moest me maar gebeuren dat jullie helemaal niet op kwamen dagen, of nog erger: een uurtje van tevoren.’
Ze zouden om 8 uur vertrekken. Joany en Demi waren dus ruim tweeënhalf uur te vroeg, maar zelfs dat vond Sabrina nog krapjes.
‘En nu als de bliksem omkleden!’ eindigde Sabrina haar tirade.
Mevrouw Latrisse stond met haar armen stijf over elkaar geslagen in de deur opening te schudden met haar hoofd. Hoe moet het ooit nog goed komen met jou?, voelde Joany haar denken. Ze las de afkeur in haar moeders ogen, en voelde zich plotseling heel stom dat ze inderdaad zo laat gekomen was.
‘Het spijt me,’ piepte Joany kleintjes.
‘Spijt?! Wat heb ik nou aan spijt?’ krijste Sabrina woedend.
Demi greep Joany’s arm en trok haar mee naar boven, waar ze zich omkleedden. Het viel Joany nog mee dat Sabrina geen kleding voor haar had klaargelegd, zodat Joany in elk geval niks aan zou trekken dat sletterig, lelijk, uit de mode of aandachttrekkerig was.
Want Joany verdiende geen aandacht. Sabrina moest deze avond in het middelpunt staan, en Joany moest haar daarbij helpen door zich klein, onbelangrijk en oninteressant voor te doen zodat Sabrina alleen maar meer kon schitteren.

Op sommige kleding uit Joany’s kast zaten wel roze stickertjes geplakt met groot ‘JA’ of ‘NEE’ erop. Demi schaterde het uit van het lachen toen ze alle kleren met de ‘ja’-stickertjes verzameld had. ‘Dit ga je toch niet echt aan doen, of wel?’
Joany haalde haar schouders op. ‘Ik denk het. Je kent Sabrina: ze krijgt altijd wat ze wilt.’
‘Maar deze kleding is…’ Demi pauzeerde even om te zoeken naar het juiste woord om de kleding mee te beschrijven, maar het woord mocht ook weer niet te kwetsend of beledigend zijn. Na een tijdje zwijgen gaf ze het op. ‘…doodsaai.’
Joany haalde haar schouders op terwijl ze een grijs shirtje uit de hoop kleding haalde. ‘Deze valt wel mee, zie je?’
Demi grinnikte. ‘Ja, die is leuk! Ook zo lekker kleurrijk, net als de rest van de dingen die Sabrina voor je heeft uitgekozen.’
Joany zuchtte. ‘Luister, ik vind dit heus niet leuk, hoor. Maar vanavond staat Sabrina in de spotlights, en wij zijn de muurbloempjes en grijze muisjes waarbij ze nog mooier af zal steken. Dat is juist de bedoeling.
En daarbij: wat maakt het ons nou uit? Net alsof wij die One Direction zo leuk vinden!’
Demi haalde haar schouders op en plofte zuchtend neer op het bed. ‘Ik vind het gewoon zo klote dat Sabrina altijd haar zin krijgt, en dat het altijd ten koste van jou moet gaan. Ik weet wel dat dit je niet zoveel uitmaakt, maar toch… Je laat toch niet zo over je heen lopen?’
Joany wist niet wat ze moest antwoorden. Ze wist zelf best dat Sabrina haar enkel gebruikte om een betere indruk te maken op die stomme band van d’r. Maar wat kon zij daaraan doen?
Als ze niet zou meewerken, maakte ze het zichzelf alleen maar moeilijker. Daarom zei ze onverschillig: ‘Het zijn maar wat kleren. En daarbij, ik zie die gozers toch nooit meer.’
Demi schudde haar hoofd. ‘Als jouw zus, zoals altijd, haar zin krijgt, zal je die gozers anders constant moeten zien.’
Joany rolde met haar ogen terwijl ze een donkere spijkerbroek uit het stapeltje kleding viste. ‘Zal ik dit aan doen?’
Demi haalde een zwart shirtje uit de stapel. ‘Deze doe ik aan,’ besloot ze. ‘En ik hou gewoon mijn eigen broek aan. Ik pas nooit in die krappe dingen van jou.’
Joany moest lachen. Iedereen wist dat Demi de dunste benen en heupen van de hele school had, iets waar Nathan Demi regelmatig mee plaagde. Spillebeen of langpoot noemde hij Demi dan.
Nu was Joany ook allesbehalve dik, maar ze was niet zo mager als Demi of Sabrina.
Joany trok gehaast haar T-shirt en broek uit, en verving die voor het setje dat ze uitgekozen had.
Op dat moment kwam Sabrina binnen, die goedkeurend knikte toen ze zag dat Joany en Demi al aardig opschoten.
Ze draaide zich tevreden om en verliet haar kamer weer.
Joany knarsetandde terwijl ze zichzelf in de broek hees. ‘Daarom wil ik nu een slot op mijn kamer.’
Demi knikte medelevend. ‘Ja, ik snap het niet. Serieus elke kamer in jullie huis heeft een slot, behalve de jouwe.’
Sabrina kwam alweer de kamer binnen gepareerd en keek tevreden naar Demi en Joany die zich allebei hadden omgekleed.
‘Prima, dat schiet tenminste op. We gaan eten, en jullie zien er trouwens perfect uit.’
Joany forceerde een glimlach. ‘Dank je, Sabrina.’
Sabrina knikte tevreden, draaide zich om en daalde de trap af. Zij was de enige die er perfect uit zag, en dat wist ze.
Ze had haar voetjes in mooie hakken gewrongen, en had een strak jurkje aan waarin je goed kon zien hoe jaloersmakend dun ze was. Sabrina rook heerlijk naar lavendel en rozen. Haar nagels hadden net een manicure ondergaan, en ze glansden in het felle licht van de lamp.
Joany gluurde naar haar eigen nagels. Ze waren kort en ongelakt. Precies zoals Sabrina zou willen dat haar nagels eruitzagen. Zo onopvallend mogelijk.
Demi en Joany volgden Sabrina naar beneden, waar het eten al op tafel stond en de kamer met een heerlijke geur vulde. Joany’s maag knorde.
Sabrina keek haar mistroostend aan. ‘Als je dat straks maar niet doet,’ zei ze vals.
Joany voelde hoe ze rood werd, en het liefste had ze zich omgedraaid en was vol van schaamte naar haar kamer gerend. Maar Demi pakte haar arm stevig vast en trok haar mee naar de tafel. ‘Zal niet gebeuren, hoor,’ antwoordde Demi voor haar.
Joany glimlachte. Demi was ook zo lief.

Een uurtje later zaten ze alle vijf in de glanzende zilveren Mercedes van meneer Latrisse. ‘Hebben we alles?’ klonk zijn zware stem.
Joany en Demi murmelden iets terwijl Sabrina gauw voor de miljoenste keer haar handtasje checkte. ‘Ik wel, pap.’
‘Mooi zo, dan kunnen we gaan.’
Op Sabrina’s gezicht sierde een sprankelende lach als blijk van hoe verheugd en gelukkig ze was. ‘Daar gaan we dan!’ klonk Sabrina’s opgewonden stemmetje.
Meneer Latrisse lachte vaderlijk terwijl hij de sleutel omdraaide en het gaspedaal indrukte.
Joany keek naar buiten en zag hoe de villa’s één voor één voorbij flitsten tot ze de straat uit waren. Daar gaan we dan, dacht Joany treurig, op naar de hel.

Ja, ja... En dan komt eindelijk One Direction erin!
Het gaat allemaal zo snel :')
Maar goed, ik zit midden in mijn toetsweek dus het gaat iets minder vlot dan normaal, maar er komen nog wel stukjes aan hoor komende week of in het weekend.
Don't worry