36. Afscheid van mijn nieuwe familie

Ik ben verbaasd over de geheimzinnige toon. Maar ik praat rustig verder.
"Dat kan wel wezen. Maar weet je zeker dat je familie het er ook mee eens is?" vraag ik vastberaden, want ik wil niet dat hij voor zijn familie beslist.
"Mijn familie zal blij zijn dat we je kunnen helpen." zegt hij zelfverzekerd.
"Oké. Maar hoe gaan we dat dan doen?" zeg ik dan, niet zeker van dat er nu iets gaat gebeuren.
"Nou, ik zal mijn zoon sturen om jou op te halen. Wil je nog eerst bij Missy eten of wil je direct naar ons toe?" zegt dokter Cullen.
Ik kijk Missy vragend aan. "Wil je dat ik blijf eten of dat ik direct weg ga?" vraag ik.
Missy kijkt mij twijfelend aan. "Ik zal het fijner vinden dat je direct gaat, ik ben een beetje bang voor je vader." zegt ze en kijkt mij smekend aan.
"Ik zal graag direct worden opgehaald." zeg ik tegen dokter Cullen.
"Oké. Dan zal ik hem op pad sturen. En zal ik je nu de tijd geven om je spullen in te pakken." zegt dokter Cullen.
Ik zeg gedag en hang op.
"Dus?" vraagt Cole. Ook Summer en Zach kijken mij vragend aan.
"Nou de zoon van dokter Cullen komt me zo ophalen. En dus zal ik mijn spullen gaan pakken." zeg ik.
"Vindt je het niet erg dat je naar dokter Cullen gaat?" vraagt Cole terwijl we samen naar de logeerkamer lopen.
Ik kijk hem twijfelend aan. "Ik vind het al fijn dat jullie wouden helpen. Maar ik snap ook dat jullie mijn vader niet hier willen hebben. Dus nee, ik vind het niet erg." zeg ik en ik kijk hem rustig aan.
We lopen de logeerkamer binnen en ik pak mijn tas.
Cole kijkt mij gekweld aan. "Ik vind het wel erg dat je weg moet." zegt hij dan.
Ik kijk hem verbaasd aan. "Cole. We zullen elkaar nog op school zien. En het is niet erg. Mijn vader moet hier gewoon niet komen." zeg ik waarna ik hem een knuffel geef.
We horen de bel gaan. Dus we laten elkaar los en we zeggen gedag.
Maar voor ik de kamer kan verlaten wijst Cole me op mijn kleding. Ik heb nog steeds het zomerjurkje aan.
"Kan jij hem even bezig houden? Dan kan ik me nog even omkleden." zeg ik en ik kijk hem vragend aan.
Cole knikt en verlaat de kamer. Hij doet de deur achter zich dicht.
Ik doe mijn tas open en haal er een lange rok en lange mouwen shirt uit. Ik probeer me snel om te kleden, maar dat gaat moeilijk. Als ik de goede kleding aan heb doe ik mijn zomerjurkje in de tas en dan werk ik mijn blauwe plekken op mijn gezicht weg. Ik doe mijn make-up weer in mijn tas en loop dan naar beneden.
In de keuken staan Cole en een knappe hele bleke jongen. De jongen heeft donker bruin haar en is heel gespierd. Als Cole naar mij kijkt draait de jongen zich om.
"Heey. Jij moet Piper zijn. Ik ben Emmett." stelt hij zichzelf voor. Hij heeft goudkleurige ogen en een vriendelijke lach op zijn gezicht.
Cole kijkt mij afwachtend aan. Waarschijnlijk wacht hij op een heftige reactie omdat Emmett knap is. Maar ik kijk Emmett met een gewone vriendelijke glimlach aan.
"Ja, ik ben Piper." zeg ik, waarna ik naar de kapstok loop en mijn jas pak. Dan loop ik weer terug naar de keuken.
Summer, Zachary en Missy staan nu ook in de keuken. Ze kijken mij met verdriet aan. Waarschijnlijk vinden ze het moeilijk en erg dat ze mij niet kunnen helpen. Of dat ze het erg voor me vinden dat ik zo'n vader heb.
Summer komt als eerst naar mij toe. "Het spijt me heel erg dat we je niet verder kunnen helpen. En als er iets is kan je me altijd bellen." zegt ze waarna ze mij een papiertje geeft met haar naam en mobiele nummer. Als ik het papiertje in ontvangst heb genomen, geeft ze mij een knuffel.
Dan komt Zach naar mij toe. "Je kan altijd op mijn hulp rekenen. Als er iets is kan je mij bellen. En ik zal er altijd zijn." zegt hij waarna ook hij mij een papiertje geeft met zijn naam en mobiele nummer.
Dan komt Missy naar mij toe. "Ik zal er ook voor je zijn. Je kan mij bellen en dan zal ik doen wat ik kan. Maar ik moet eerst voor mijn gezin kiezen. Daarom kan je niet blijven. Sorry." zegt ze waarna ook zij mij een papiertje geeft met haar naam en mobiele nummer, maar ook huisnummer. Als ik hem in ontvangst heb genomen geeft ze mij een knuffel.
Als laatste komt Cole naar mij toe. "Ik zal je morgen zien. Maar als er iets is kan je mij bellen. En ik zal er ook altijd voor je zijn." zegt hij waarna ook hij mij een papiertje geeft met zijn naam en mobiele nummer.
Dan kijken ze mij allemaal aan. "Ik zal bellen als er iets is. Maar het komt vast wel goed." zeg ik waarna ik naar Emmett gebaar dat we kunnen gaan.
Cole loopt nog met Emmett en mij mee naar de deur.
Als Cole de deur achter ons dicht doet, voelt het alsof ik een hele nieuwe familie erbij heb. Maar ik weet ook, dat ik er niet altijd op kan rekenen. Want dat is gewoon niet eerlijk.