~30~

Ik lag al uren tegen Jake aan. Het was heerlijk, ik had hem zo gemist. "Doe het nooit meer Nessie, alsjeblieft.", zei Jake zachtjes. "Hmmm, nooit is wel heel lang.", zei ik plagend. Jake trok me dichter naar hem toe. "Doe het nou maar gewoon." Plotseling hoorde ik mijn ouders buiten praten. "Heel erg bedankt dat jullie op haar hebben gelet.", zei mama. "Ach, een gunst voor een vriendin.", zei Caspian. Ik moest ongeveer overgeven. Wat een creep. "Kom binnen. Ik neem aan dat jullie niet hier heen zijn gekomen om daar te blijven staan.", zei Christian. Ik maakte me voorzichtig los uit Jakes armen. "Wat ga je doen?", vroeg hij. "Ik ga naar mijn ouders.", zei ik en ik liep naar beneden met Jake op mijn hielen."Renesmee!", zeiden mijn ouders tegelijk. Ik omhelzde ze. "Doe zoiets nooit meer.", zei mama streng. "Sorry, maar..." "Het is al goed.", zei papa. Toen viel het me op dat Caspian wel heel dicht bij Maggie stond. Hij pakte plotseling haar hand en trok haar mee naar buiten. "Ik ben zo terug.", mompelde ik. Ik liep naar boven en zag Maggie en Caspian staan. "Kom op Maggie. Blijf hier. Ik weet zeker dat je het heerlijk zou vinden." "Houd op. Dit is precies waarom ik hier niet ben gebleven." Seth kwam naar buiten. "Wat is er?", vroeg hij. "Niks.", loog Maggie. Raar mens. Ze kon er niet tegen als mensen tegen haar logen, maar zelf loog ze best veel. "Blijf gewoon uit mijn buurt.", zei Maggie tegen Caspian. "Hij is het hè?", zei hij woedend. "Als je het zonodig moet weten, ja." Seth sloeg zijn arm om Maggie heen en ik zag dat Caspian helemaal flipte. Ik rende naar beneden. "Wat is er?", vroeg Jake. "Ehm, Caspian is buiten aan het flippen.", zei ik.