Aileynohrae

Arthur ziet Elenora bleek wegtrekken. Bezorgd brengt hij zijn mond naar haar oor.
'Gaat het wel?'
Stilletjes beweegt Elenora haar kin op en neer.
In zichzelf vloekt hij, dit heeft niet mogen gebeuren. Weer had Merlin gelijk, het was geen goed idee. Nu is het te laat.
'Wat vind jij ervan?', vraagt Arthur dan maar.
Elenora's gezicht wordt roodheet. 'Onvergefelijk', zegt zij met woede in haar stem. Wat hier gebeurt mag niet, zou niet mogen mogen. De woorden van de koning mogen dan wel langs haar heen gewaait zijn maar het beeld blijft voor haar ogen hangen.
'Wat hij gedaan heeft... magie gebruikt', in haar gedachten klinken de woorden als een vraag, zij weet niet wat er aan de hand is. Zij begrijpt het niet. Maar zwevend in de lucht worden haar woorden op de juiste manier opgevangen door het koninklijke gezelschap.
Tevreden kijkt Uther naar het meisje, dan naar zijn zoon. Hij is trots op Arthurs mensenkennis. Het is zeker dat dit meisje geen dreiging vormt, eerder een hulp.
Als zij met zoveel haat over magie spreekt zal zij alles doorgeven wat zij aan hekserij ziet. Daardoor kan het kwaad nog sneller worden aangepakt.
'Dat is exact hoe ik erover denk', spreekt Uther trots.
Elenora knippert. Ongelovig staart zij de koning aan. Die man heeft echt problemen met de realiteit. Magie kan niet slecht zijn. Er moet een reden zijn dat sommige mensen dingen zien of kunnen. Alleen in haar geval bezorgt het enkel problemen. Het onvermijdelijke dat zich toont te vermijden is simpelweg niet mogelijk.
Die mensen daar beneden, zullen zij er ook zo over denken? Vinden ook zij dit walgelijk maar durven zij eveneens niet in opstand komen? Tenzij zij het eens zijn met de koning. Dat zal hen monsters maken. Mits zij geen aanleiding hebben. Stel dat familie is overleden door magie... stel dat iemand dat gelooft...
Ergens is het wel duidelijk dat de mensen in Kent, of hoe het dan ook mag heten, haar aanzagen voor heks. Het was alleen niet juist.
Nu is zij de goedheid zelve. Voor iedereen. Alhoewel Merlin zich mysterieus gedraagt. Het zal wel zo zijn omdat hij verliefd is.
'Gebeurt dit vaak?', vraagt het meisje nieuwsgierig.
'Niet echt', vertelt Arthur. 'De meeste tovenaars zijn weg, dood of houden zich gedeisd'
'Natuurlijk', zegt Elenora met een neppe glimlach. Stiekem hoopt zij zo snel mogelijk weg te kunnen. Misschien had zij beter naar Josh kunnen luisteren. Zij wil niets liever dan zo snel mogelijk terug naar hem gaan om hem te vertellen over de walging.
Aan de andere kant, zij is eindelijk vrij van verdenkingen. Een oprechte glimlach lijkt geplaatst.
Arthur zucht opgelucht wanneer Elenora haar normale kleur weer hervindt en haar mondhoeken omhoog trekken. Er is een kans dat dit toch niet zo een slecht idee was als hij net dacht.