21.

      De tweede helft was niet zo spannend meer. Het doelpunt had ervoor gezorgd dat de tegenstander als een krant speelde en aan het eind van de wedstrijd waren er nog vier ballen hun doel in gevlogen – meer gehobbeld, eigenlijk. Het eindsignaal van de wedstrijd was het startsignaal van de feestvreugde; de wedstrijd zat duidelijk niet alleen bij Jasmin diep geworteld. Iedereen rende het veld op en ik deed mee. Hannah was ook uitzinnig van blijdschap. Het cadeaupapier dat haar echte persoonlijkheid verhulde was opengescheurd en het geschenk straalde. 'Kom op,' riep ze over de schouder van Sarah, die haar in een omhelzing had gesloten, 'kom erbij!'
      Ik nam de uitnodiging verlegen glimlachend aan. Jasmin kwam gillend aanrennen en sloot haar lange armen op de een of andere manier helemaal om ons drieën heen. 'Yes, Han! Je bent geweldig! Je speelde zooooo goed, niet normaal.' Ik wilde me eigenlijk niet mengen in deze uiting van beste-vriendenliefde, maar het lukte me niet om me uit de omhelzing te bevrijden, en dus was mijn hoofd gedwongen om als een muur ertussen te blijven staan. Jasmins adem kietelde mijn achterhoofd bij elk woord dat ze sprak.
      'Dit moeten we vieren,' riep Sarah ineens. 'Han, ga snel douchen, dan kunnen we naar de stad!' Ze wurmde zich los en creërde daarmee genoeg ruimte voor mij om hetzelfde te doen.
      Hannah kreeg een nog bredere glimlach op haar gezicht. 'Jas,' riep ze opgetogen, 'nu krijg ik koffie van je!'
      Er kwam een gespeelde zucht uit Jasmins mond rollen. 'Ik hoopte dat je dat vergeten was... Nou, ga je snel omkleden dan!' Duidelijk een gevalletje weddenschap.
      Hannah volgde haar advies en haastte zich terug naar de kamer. Sarah en Jasmin bespraken de wedstrijd nog even na met ongeveer iedereen die ze tegen kwamen en ik leerde nog een paar mensen kennen. De geluiden van blijdschap weerklonken voortdurend over de binnenplaats. Vanuit mijn ooghoek zag ik het verliezende team stilletjes vertrekken. De menigte trok zich niks van ze aan, deed geen moeite om de pijn te verzachten. De zegen werd eerder ingewreven. Met een schuursponsje.
      Vanuit het niets doemden de blauwe ogen van Henry weer op in mijn hoofd, alsof ze in mijn netvlies gebrand waren. De vlinders in mijn buik vlogen zo wild op dat het leek alsof mijn maag omkeerde. Ik slikte en sloot mijn ogen in de hoop dat het beeld dan zou verdwenen, maar dat werkte natuurlijk niet. Damn. Ik besloot om me dan maar op alle macht op het gesprek te concentreren, zodat er geen denkvermogen meer over zou zijn voor wat dan ook. Een meisje was aan het woord, maar ze zat midden in een lange zin waar maar geen einde aan kwam. De woorden kwamen zo snel achter elkaar dat ze aan elkaar geplakt leken, waardoor ik er nog minder van begreep.
      Iedereen barstte in lachen uit. Iets later dan de rest klonk ook mijn lach en het verbaasde me nog hoe goed ik die kon acteren. Mijn ogen gingen de kring rond, om een eventuele hint op te pikken. Ineens herinnerde ik me de zogenaamde Engelse beleefdheid en besloot de sigaar uit eigen doos terug te geven. 'Je bent zo grappig, Nena!' Mijn stem klonk zo mierzoet dat ik mezelf opnieuw verbaasde. Sinds wanneer bezat ik acteertalent? Engeland leek een goede invloed op me te hebben.
      Toen ze uitgelachen was, bekeek het lichtblonde meisje me eens goed met haar berekenende, bruine ogen. 'Thanks! Hoe heette je ook alweer?' Haar zelfverzekerde uitstraling was van het soort dat onzekere meisjes kon laten verschrompelen tot de grootte van een erwt, maar ze had geen vat op me. De vlinders in mijn buik hadden mijn gevoelens volledig in hun macht en even leek dat toch iets positiefs te zijn. Ik haalde diep adem en probeerde zo kalm mogelijk te klinken.
      'Pip. Ik ben die nieuwe.'
      'Ja, dat dacht ik al. Aangenaam kennis te maken, Pip. Leuk jurkje heb je aan!' Ze stak haar hand uitnodigend naar me uit en sloot de mijne in haar doortastende greep.
      'Dankje.' Ik wist nu zeker dat de vlinders goed van pas kwamen; ook mijn gebruikelijke verlegenheid werd in hun greep gehouden. Mijn ogen verloren haar doordringende blik geen moment uit het oog. 'Jasmin heeft het uitgezocht, ze is er een echte ster in.'
      Jasmin lachte verlegen en zwaaide opgelucht naar Hannah, die half rennend naar ons toe kwam. Ze zag er leuk uit; een mintkleurige broek accentueerde haar dunne benen en gaf een grappig contrast met het zalmkleurige jasje dat langs haar middel danste. Haar natte haar sprong vrolijk over haar schouders heen en weer. 'Let's go!'