3. Pack your bags, we're going to Italy!

THREE

'Goedemorgen mam'.
'Goedemorgen Bianca'.
Manon en ik kwamen de trap af met koffie.

'Goedemorgen mensen. Ik ga meteen beginnen, oké?', Chuck kwam binnen met een uitgeslapen gezicht.
Mijn moeder knikte. Het was 's ochtends nooit zo druk, dus we hoeften ons nergens voor de haasten.
'Ik help vandaag wel even', zei Manon. Ik stond alvast op en zette alles recht op de tafels. Er kwamen altijd mensen ontbijten; mijn moeder kon heel lekker eten klaar maken.

De telefoon rinkelde toen er al minstens tien mensen binnen waren.
'Goedemorgen, U spreekt met Emma van restaurant en catering Montreal. Wat kan ik voor U doen?'
'Goedemorgen. U spreekt met Summit Entertainment. Werkt U ook in het buitenland?'
'Een momentje, alstublieft, ik vraag het mijn baas'.
Mijn moeder stond al gretig in mijn richting te kijken en rende naar de telefoon, griste die uit mijn hand en zette haar gemaakte gilmlach op, zodat haar stem vriendelijk zou klinken.
Ik besloot Manon te helpen, die stond met haar armen te gebaren naar een man van ongeveer 40.
'.. en dan verteld U mij dat die peren niet goed zijn? Als U het allemaal rotzooi vind, waarom komt U dan hier eten?! Dat is toch niet logisch? Of vind U van wel?', tierde ze. De man keek boos naar haar gezicht, alsof hij er met zijn ogen gaten in wilde branden.
'Manon, tafel vijf heeft je nodig', fluisterde ik toen ik achter haar stond. Ze draaide zich om, zuchtte, rolde met haar ogen voordat ze naar tafel vijf liep.
'Wat is het probleem, meneer?'
'Het probleem? Het probléém?! Dat mens daar! Zij verwacht dat ik deze verrotte peren op zal eten, maar ik lust ze niet!'.
'Waarom besteld U ze dan?'
'Omdat ik niet wist dat het peren waren'.
'Daar kunnen wij over het algemeen niks aan doen meneer'.
'Waaraan?'
'Onwetendheid van de klanten'.
De man keek nors, stond op, gooide bijna de tafel maar liep toen toch naar de deur.
Mijn moeder gooide net de hoorn weer op de telefoon.
'Geen klanten wegjagen, Emma', zei ze. Ik rolde, op dezelfde manier als Manon, met mijn ogen en liep door.
'Wie was dat?', vroeg Manon vanachter de bar.
'Summit entertainment. Ik heb goed nieuws'.
'Wat?'
'Weet je nog dat we op vakantie zouden gaat als het betaald werd?'
Ik knikte vragend.
'Nou, dat was een filmmaatschappij, Summit Entertainment. En zij willen met een cateringsbedrijf naar Italië voor opnamens, maar niemand wil mee. Ik heb natuurlijk wél ingestemt. Weet je wat dat betekent?'
'Nee..'
'Dat jullie je spullen moeten pakken, we vliegen morgen!'.
'Wie is jullie?', vroeg Manon voorzichtig.
'Wij drieën'.
'Je bedoelt dat ik mee mag?'. Manon keek erg hoopvol.
'Natuurlijk, ik heb jullie hulp waarschijnlijk hard nodig. Chuck, Danny, ik heb jullie hulp ook nodig, maar dan hier'.
'Wat?'
'Jullie moeten dit pand voor mij druk houden. Je weet wel, keep the place running. Tot ik terug ben. Ik bel af en toe wel'.
'Ja hoor, laat het uitschot maar weer achter', grinnikte Danny. Hij knipoogte naar Manon. Dat deed hij altijd, volgens mij had hij echt een crush op haar. Danny was niet veel ouder dan ons, maar twee jaar, maar Manon moest niet veel van hem weten. Arme Danny.
En toen kon ik alleen nog maar denken aan Italië. Hoewel ik nog niet eens wist voor welke film er opnamens zouden zijn. Ik verheugde me er nu al op.