O15

"We zijn de tas verloren! Mijn tas was waterdicht! Nee, nee, nee, dit kan niet waar zijn!" zegt Louis in paniek. "Zou die tas ons dan naar de overkant kunnen brengen?" zeg ik spottend. Louis schenkt me even 'de blik' en zegt dan: "Ja... Toevallig wel, die tas is namelijk waterdicht." "Hoe wil je dan dat hij blijft drijven?" kaats ik terug. "In die tas zaten ballonnen. Vraag niet waarom, gekregen van fans, ze hadden er onze gezichten op getekend." "Die ballonnen zouden toch nog steeds zinken onder ons gewicht?" Louis zucht even. "Ze gaven ons het zakje ballonnen erbij. Ik vroeg er zelf om, ik wilde het 'zorg dat de ballon de grond niet raakt-spel' spelen. Nooit iets van gekomen, maar waar hebben we het over, de tas is weg, verdwenen, dus we hebben er niks aan!" hij vloekt even wat en denkt dan weer na. "Maar... Ik dacht dat ze wilden dat we door de lucht gingen?" zeg ik twijfelend. Waarop Louis knikt. "Je hebt gelijk... Maar hoe? Hoe willen ze dat we over een meer van, ik schat ongeveer vijfhonderd meter heen vliegen? Dat is toch gewoon niet mogelijk!" ik lach even. Is het ook niet. "Waarom zwemmen we niet gewoon?" zeg ik even. Soms ben ik wel briljant. Ik ren naar het meer en maak een bommetje. Louis springt al snel achter me aan. We gaan nog redelijk snel vooruit. Zo moeilijk is dit toch niet? Als we in het midden van het meer zijn stopt Louis even. "Ik kan niet meer." zegt hij hijgend. Typisch, een berg op klimmen gaat hem maar al te gemakkelijk af, maar even een meertje overzwemmen is te zwaar. "Kom op Lou, gewoon doorzetten, denk aan de berg die je hebt beklommen gisteren!" spreek ik hem bemoedigend toe. Ja, ik ben ook heel moe, maar we moeten naar de overkant komen, dan zijn we weer een stapje dichter bij huis. Ik trek Louis maar aan zijn arm. Zo stil blijven watertrappelen is alleen maar vermoeiend. Met tegenzin begint hij weer te zwemmen, maar een paar meter verder stopt hij weer. "Alsjeblieft, Maddie, ik kan echt niet meer." ik zie dat hij moeite heeft boven water te blijven. "Louis, kom op, je kan het wel." ik blijf hem bemoedigen, maar ik zie dat hij het echt heel zwaar heeft. Ik probeer hem dan een beetje te ondersteunen, maar Louis legt gelijk zijn volle gewicht op me. Ik ga even kopje onder. Snel zwem ik verder, maar Louis wordt echt te zwaar voor me. "Ik snap waarom zwemmen niet zo'n goed idee was." zeg ik hijgend. We kunnen nergens even staan, de bodem is veel te diep. Louis knikt alleen even wat, maar hij zakt steeds naar beneden. Met alle kracht probeer ik hem boven water te houden. Met mijn laatste beetje energie zwem ik verder, maar het land is nog veel te ver weg. "Louis... Ik kan ook niet meer." zeg ik. Ik laat hem even los, waarna hij gelijk weer in het water zakt. "Louis, alsjeblieft, probeer boven water te blijven! Help, dan! Alsjeblieft, help! Jullie zien ons toch wel, met die rotcamera's?" ik sluit mijn mond en besluit het beetje energie dat ik nog heb niet te verspillen. Ik moet Louis boven water houden... En mezelf natuurlijk ook. Ik blijf nog een paar minuutjes met veel moeite watertrappelen, maar ik zak ook al snel onder het water. Niemand komt ons helpen. We hebben het nu toch zeker wel verdiend?