34. Revenge, M

Na nog een uur of iets dergelijks begint het buiten echt donker te worden. Mijn maag rommelt, en ik bedenk me nu pas dat het laatste wat ik gegeten heb, mijn ontbijt was. Een beetje ongerust frons ik mijn voorhoofd: Ze zullen me toch niet hier laten verhongeren?! Alsof iemand mijn gedachten aan het lezen is, hoor ik plots voetstappen op de gang. Razendsnel begint zich in mijn hoofd een plannetje te vormen. Zachtjes, met zo min mogelijk geluid, spring ik overeind en sprint naar de deur. Die opent naar binnen toe, dus ik verschuil me met het dikste boek wat ik kan vinden, aan de rechterkant ervan. Het boek, de hard-cover van het sprookjesboek, zal vast wel werken als wapen. Ik adem een paar keer diep in. Uit. In. Rustig blijven, zeg ik mezelf, maar mijn handen trillen als een rietje. Niet dat het boek zwaar is, maar ik ben niet echt gewelddadig blijkbaar. En dit is niet zomaar een plan, er hangen veel te veel risico's aan. Nog één keer neem ik het door.
Dan worden er aan de buitenkant van de deur met sleutels gemorreld. Zo te horen is mijn slachtoffer niet een van de vaste wachters hier. Na iets wat een eeuwigheid lijkt, opent de persoon de deur. Langzaam loopt hij naar binnen, en zodra ik de kans krijg, hef ik mijn armen op om toe te slaan.
Opeens gaat alles heel snel. De wachter, het is Jim zie ik in een flits als hij zich omdraait en mijn boek afpakt. Een vlammende pijn schiet door mijn schouder. Ik probeer me los te rukken maar dat verergert de pijn juist. Ik vloek, mijn ogen beginnen te tranen van de pijn en de hulpeloosheid. Jim gooit me tegen de muur, de lucht die nog in mijn longen zat, is er nu uit. Jim's vuist beland met een enorme snelheid in mijn gezicht en ik krimp in elkaar. In een reflex til ik mijn been op en schop naar alle dingen die in mijn bereik zijn. In het donker is niet goed te zien waar ik Jim kan raken, dus probeer ik dat op zoveel mogelijk plaatsen te doen. Een aantal pogingen heeft succes, even verslapt Jim's greep en ik laat me op de grond vallen. Ik probeer zo onopvallend mogelijk weg te komen. Het lijkt me te lukken, tot ik opeens een voet op mijn rug voel. Opnieuw wordt de lucht uit m'n longen geperst; lichtjes hijgend probeer ik om te rollen. Op de vloer blijft een donkere, natte plek achter. Ik gok dat het bloed is, dat lijkt me gewoon logisch, maar door het rode tapijt is de kleur van de vloeistof niet zichtbaar. Het is eigenlijk ook bijna onmogelijk om ook maar iets duidelijk te zien. Ik veeg het bloed -nu weet ik zeker wat het is, het komt uit mijn neus en aangezien die naar mijn gevoel gebroken is, is het bloed- uit mijn gezicht. Terwijl ik op mijn rug lig, kruip ik achteruit maar Jim plaatst zijn voet op mijn borst. Zijn hand verdwijnt in zijn broekzak. Shit, daar zit zijn mes in. Dat weet iedereen hier, Jim is niet echt, eh..., rustig als hij zijn mes eenmaal vast heeft. In paniek schop ik nog eens, met meer succes. Op de een of andere manier heb ik het voor elkaar gekregen om hem in zijn ballen te trappen. Helaas kan ik nu niet trots zijn op mezelf, aangezien ik zo ongeveer in levensgevaar ben. Jim is afgeleid, voor even in ieder geval, en ik rol onder zijn voet vandaan. Stilletjes probeer ik weg te komen (lees: vluchten), maar Jim is minder gevoelig voor pijn dan ik had verwacht. Ik red het nauwelijks tot de vensterbank, hij staat binnen een minuut voor me. Ik had hem niet in de gaten gehad, en zijn koude handen omklemmen mijn nek. O mijn God, nee. Niet in paniek raken, niet in paniek raken... Lekker makkelijk, als je gewurgd wordt. Oké. Ik raak nu lichtelijk in paniek. Jim grijnst. Kan hij nog praten? In mijn dromen zag dit scenario er heel anders uit, met kwaadaardig gelach en zo. Op de een of andere manier moet ik daar nu opeens aan denken, alsof ik het altijd verwachtte. Wat is er in godsnaam met me aan de hand?! Mark, tijd voor een advies. SCHOP! SLA! Doe iets! Ik gehoorzaam aan mezelf, maar het heeft niet echt veel nut. Al gauw voel ik alle kracht uit me wegstromen, ik staak mijn pogingen tot een gevecht, terwijl ik (nu echt paniekerig) ademhaal. Langzaam verdwijnt het triomfantelijke gezicht van de wachter, zeg nu maar van mijn moordenaar, en maakt plaats voor zwartheid. Zou dit nou doodgaan zijn? Dan valt het best mee, op het eerste gezicht. Dan is al het licht, het geluid enzovoorts weg. Het laatste wat ik zie, is een beeld van een roodharig meisje. Francisca...