12. the tears and the truth

Faith en ik stapten uit de auto, vlak voor het huis. Mijn zus haar mond viel open maar de mijne niet: ik had het huis namelijk al eens gezien. Maar het bleef een gigantische kast.
'kom mee' zei Carlisle en hielp ons met de koffers.
We kwamen binnen en gelijk al stond Alice op ons te wachten.
Ze glimlacht van oor tot oor en toen ze ons zag maakte ze een hoog geluid, het klonk als een vleermuis die doodgetrapt werd ofzo
En toen knuffelde ze ons praktisch dood
Carlisle toonde onze kamer.
'We slapen op dezelfde kamer!' gilde Faith voor het hele huis en dan gilden we samen.
Net zoals vroeger, we deelden ook altijd een kamer.
Carlisle glmilachte 'Ik ben blij dat jullie zo enthousiast zijn over hier komen wonen, maak het jullie maar gezellig. Alice zal jullie straks wel een rondleiding geven' en dan verdween hij.
Ik moest lachen, Alice, hoe we die gaan overleven, weet ik ook niet.
Net na mijn gedachte stond ze al in de kamer 'Ik toon je even het hele huis' zei ze vrolijk.

Na de rondleiding zaten we in de tuin, bij het zwembad.
Esme zat er ook, lekker gezellig op dezelfde tuinstoel met Carlisle.
Ik kon ze wel afschieten.
Carlisle behoort bij mij en dat weet hij, dat weet ik...
mijn ogen werden vochtig en ik stond recht.
'waar ga je heen?' vroeg mijn zus bezorgd.
'gewoon even wandelen in het bos. Ik heb even tijd nodig voor mezelf' antwoordde ik.
Faith knikte 'wees wel voorzichtig he'.
Ik k nikte haar richting uit en ik was verdwenen, het bos in.
Een traan rolde over mijn wang.
Ik hield met heel mijn hart van Carlisle, maar ik wist dat ik hem nooit zou krijgen.
Hij was perfect gelukkig met Esme, dat kon je zien in hun ogen.
Ik zuchtte en plofte me neer in het gras.
Net op dat moment kwam er iemand naast mij liggen.
Het was Edward.
'je ziet hem graag he?' vroeg hij.
Ik keek hem raar aan.
Blijkbaar merkte hij mijn vreemde blik op. 'Ik moet je iets zeggen, blijkbaar heeft Carlisle dit niet gedaan dus doe ik het wel.'
Ik bleef hem aankijken.
Hij zette zijn verhaal voort 'Wij zijn niet echt... menselijk' zei hij met een bange blik in zijn ogen.
'wat bedoel je' zei ik verward.
'wij zijn... vampiers, maar wij drinken geen mensenbloed. Normaal wel maar...' hij zuchtte 'ik en mijn broers en zussen leren, door Carlisle, onze dorst te beheersen en leven van dierenbloed.
'ah' was het enige dat ik eruit kreeg.


Vreselijk sorry dat het zolang heeft geduurd, maar ik heb probleempjes meet mijn rug en de laatste dagen deed die enorm veel pijn waardoor ik nog geen half uur aan mijn laptop kon blijven zitten
maar hier is het deeltje, kheb het zolang mogelijk gemaakt
enjoy ^^