Change 17

Jeroen Sluijs
Het begon allemaal 3 jaar geleden. Toen zat Jeroen nog bij mij op school. Ik weet het nog als de dag van gisteren...
| De school waar ik op zat, bestond toen 50 jaar. Ze gaven een groot feest om het te vieren en iedereen was welkom, leraren, ouders, familie, schoolkinderen. Mijn moeder was toen nog best wel down, mijn ouders waren namelijk pas een maand gescheiden en mijn moeder was er nog niet overheen. Ik had haar al een lange tijd niet zien lachen en vroeg daarom of ze mee ging naar het feest. In 1e instantie zei ze nee, maar ik drong door waardoor ze niet meer kon weigeren en toch mee moest.
Eenmaal op het feest aangekomen waren mijn vriendinnen daar natuurlijk ook, dus ik stelde mijn moeder voor om met de andere ouders te gaan kletsen zodat ik met mijn vriendinnen meekon.
Na een tijdje had ik het wel weer gehad met het feest, het was nou niet bepaald het beste feest ooit. Ik liep naar mijn moeder en tot mijn verbazing was ze aan het praten met een man en ze was, aan het lachen! Zelf kreeg ik er ook een glimlach van. Ik wilde haar avond absoluut niet verpesten en ging bij ze aan de bar zitten en wachtte tot het feest afgelopen was.
Ik was me al anderhalf uur aan het vervelen tot opeens mijn moeder doorkreeg dat ik aan de andere kant van de bar zat. Ze zwaaide naar me en nog geen 5 minuten later kwam ze naar me toe.
'Het spijt me dat het zo lang duurde, maar ik geloof dat ik over je vader heen ben!' riep ze. Ik sprong van mijn kruk af en samen liepen we naar huis.
'Dus je hebt je nieuwe liefde gevonden?' vroeg ik lachend.
'Ja, en het mooie is, hij is ook single! Enne, overmorgen, hebben we een date!' mijn moeder begon helemaal te lachen en begon steeds sneller te lopen. Het was al best laat, dus eenmaal thuis aangekomen liep ik gelijk naar mijn kamer en ging in bed liggen.
'MAM!' riep ik. 'Hoe heet hij eigenlijk?'
'John, John Sluijs!' riep ze terug. Ik draaide op mijn zij. Sluijs? Waar ken ik die naam van? En ik viel in slaap.

De weken daarna waren de ergste weken uit mijn leven. Na de date van mijn moeder kon ze niet meer stoppen met praten over John. Natuurlijk was ik blij voor haar enzo, maar ik wil niet 24/7 iets over John aanhoren. En het werd nog erger. Nog geen 4 dagen na de date, kwam ik erachter waar ik de naam 'Sluijs' van kende. We hadden sportdag met school en onze namen werden voorgelezen. Ik zat in de groep met Jeroen Sluijs. We hadden echt een hele leuke dag samen, toen was hij nog aardig, we lachten, hadden plezier en we werden hele goede vrienden. Dat bleef zo, tot een week daarna. John en Jeroen kwamen naar mijn huis, omdat mijn moeder en John een mededeling hadden. Ze hadden een heel verhaal gehouden en ik vond het allemaal wel meevallen, totdat mijn moeder zei:
'...dus we hebben besloten om met zijn vieren samen te wonen!'
Ik vond het wel heel snel, ze kenden elkaar pas 2 weken. Toch had ik er vrede mee, John leek me wel een aardige man en Jeroen kende ik al en hij was heel aardig. Maar op die dag veranderde dat. Elke keer als ik tegen hem praatte negeerde hij me opeens. Als ik hem vroeg wat er was kreeg ik alleen maar botte antwoorden. Later werd het nog erger. We kregen heel veel ruzie, we scholden heel veel naar elkaar en we konden elkaar niet uitstaan. De enige reden dat ik het huis niet uitging was dat ik mijn moeder gelukkig wou zien. Tot onze laatste échte ruzie. Het ging zo ver dat Jeroen en ik een gevecht begonnen. Het liep helemaal uit de hand en Jeroen sloeg me keihard in mijn gezicht, het begon helemaal te bloeden en uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis om een hechting te laten maken.
De dag dat ik uit het ziekenhuis kwam vertelde John en mijn moeder dat Jeroen en ik niet samen in 1 huis konden leven, dus John en Jeroen weg zouden gaan. Mijn moeder was wel heel teleurgesteld, maar 1 ding wist ze zeker, ze zou John nooit laten gaan ook al zouden ze niet samen wonen. |
3 Maanden, we konden nog geen eens 3 maanden met elkaar in 1 huis leven. Eerst was hij heel aardig, en nu is hij precies het tegenovergestelde. Sindsdien, heb ik hem nooit meer gesproken. Ik wilde elke keer wel een gesprek te beginnen, maar hij weigerde het gewoon. En tot op de dag van vandaag, weet ik nog steeds niet waarom hij dat doet...