LXXXVII

Alice Potter

James heeft het me allemaal verteld. Al die jaren dat hij met Remus omgaat, heeft hij elke maand zijn leven geriskeerd door in een hert te veranderen om een weerwolf gezelschap te houden. Daar had hij trouwens wel een betere keuze kunnen maken, een hert lijkt me niet erg goed gezelschap voor een weerwolf…
James kijkt me twijfelend aan. ‘Dus… Daarom vond ik het niet zo’n goed idee dat jullie samen waren.’
‘Mijn broer is een hert en mijn vriendje is een weerwolf,’ mompel ik. ‘Geweldig. Ik ga naar mijn slaapzaal.’
‘Alice.’ James staat op, maar als ik de kamer uitloop, komt hij niet achter me aan.

Als ik de slaapzaal inkom, zie ik Marinda met een gelukzalige glimlach op haar bed zitten. Ik probeer te verbergen dat ik net schokkend nieuws heb gehad en vraag dus in plaats daarvan naar haar nieuws. ‘Heb ik iets gemist?’
Als ik op mijn bed ga zitten, komt Marinda meteen naast me zitten. ‘Heel veel.’
‘Vertel.’ Ik probeer haar zo geïnteresseerd mogelijk aan te kijken.
‘Toen je gisteren wegging…’
Ineens besef ik me dat het pas gister was dat ik het James heb verteld. Er is sinds het moment dat hij de deur uitstormde zoveel gebeurd, dat het haast een week leek.
‘… is er iets gebeurd.’
‘Wat is iets?’
‘Ik had een discussie met Sirius en toen vroeg hij ineens of ik met jou omging vanwege hem. Ik zei dat hij moest stoppen met denken dat de hele wereld om hem draaide.’ Ze blijft even stil. ‘En toen hebben we een hele tijd normaal gepraat. En het was echt geweldig.’
Ik glimlach om haar enthousiasme. ‘Maar… het blijft Sirius. En Sirius staat niet bekend om zijn langdurige relaties.’
‘Dat weet ik wel, maar het… hij was gewoon anders. Niet meer zo… afstandig.’

De volgende dag heeft Marinda nog steeds teveel aandacht voor haar eigen verhaal om te merken dat er iets mis is. Niet dat ik het erg vind, ik laat haar praten. Maar als we samen de slaapzaal uitlopen, op weg naar de Grote Zaal, gebeurt er iets waardoor zelfs zij het op moet merken. Remus staat me onderaan de trap op te wachten en glimlacht naar me als hij me ziet, een glimlach die snel verdwijnt als hij mijn geschrokken gezicht ziet.