De 100e Hongerspelen - 49

“Jammer”, zuchtte Ceaser. “Je lijkt best wel op haar niet?”
“Geen idee, ik heb ons nooit naast elkaar gezien”, lachte Ian.
“Zien jullie het wat zitten, morgen de arena in? Wat is jullie tactiek?”

“Mam en pap hebben ons verboden onze tactiek te verklappen met de andere tributen bij”, zei Ian.
“Maar we hebben er wel één, een hele goeie, dus kunnen we de anderen alleen aanraden op te letten”, vulde Vania aan.
“Dat geloof ik graag, met jullie mentoren”, stemde Ceaser in. “Ze hebben jullie ongetwijfeld heel goede raad gegeven.”
“Zeker weten, en goede raad is goud waard”, vulde Vania aan.
“Maar jij bent diamant, mijn liefste”, zei Ian. Vania draaide zich half om en zoende Ian vol op de mond.
“Oehhhh”, klonk het in de zaal. Ja hoor, ze hadden de aandacht, Vania wist het zeker nu.
“Ik wil ook een zoen”, tot Vania’s verbazing stond Rue naast hen.
“Natuurlijk, Rue”, zei Vania met een glimlach. Ze boog zich over het meisje heen en gaf een zoen op haar wang. “Ga nu maar weer bij Xandrijn zitten.” Rue deed wat haar gevraagd werd.
“Hoe lang zijn jullie al samen?”, vroeg Ceaser.
“Die is moeilijk”, grinnikte Ian.
“Ik zou zeggen sinds we op de trein zaten, maar eigenlijk is het al veel langer”, vulde Vania aan. “Maar op dat moment werd het officieel, laten we maar zeggen.”
“We hielden elkaar al jaren in het oog, waren al jaren verliefd, maar we wisten het niet van elkaar”, legde Ian uit. “Tot mijn ouders het vroegen. Ik heb er nu echt spijt van dat ik het nooit eerder heb gezegd.”
“Ik ook, dus zeg ik het nu. Ik hou van je”, zei Vania. Ian trok haar zo dicht mogelijk tegen zich aan.
“Ik ook van jou.” Ceaser wist even niet wat zeggen, en net toen hij de draad terug gevonden leek te hebben ging de zoemer. Het interview was voorbij. Vania wilde opstaan, maar Ian hield haar tegen. Hij stond recht met haar in zijn armen en droeg haar naar haar plaats. Vania giechelde verlegen.