De 100e Hongerspelen - 48

“Daar lijkt het wel op, ja”, stemde Ceaser in. “Vania, zou je ons die mooie jurk eens willen tonen?”
“Ik zou mijn styliste beledigen als ik weigerde, maar anders bleef ik toch op Ians schoot zitten hoor”, zei Vania. Ze stond op, samen met Ian. Langzaam draaide ze een rondje.
“Prachtig”, zei Ceaser.

“Je hebt nog niet alles gezien hoor”, lachte Vania. Ian nam haar hand en hield dat omhoog om haar weer te laten ronddraaien, dit keer heel wat sneller. De rok van haar jurk vlamde volledig.
“Wauw”, zuchtte Ceaser. “Dat lijkt wel wat op de jurk van je mentor bij haar Spelen, vind je niet?”
“Tja, de stylisten hadden dat niet gedaan als ze niet de moeder van Ian was hoor.” Ze gingen weer zitten.
“Maar goed, Vania, misschien moet ik het eens bij jou proberen, ik snàk naar een complimentje. Wat vind jij van mijn haar?”
“Mooi hoor, Ceaser. Maar Ian is mooier”, lachte ze. Ceaser trok een pruillipje. “Ach Ceaser,” troostte Vania, “natuurlijk is je haar mooi. Maar ik kan toch geen enkele man mooier noemen dan de jongen van wie ik hou?”
“Nota voor mezelf, vraag nooit aan verliefde meisjes of je mooi bent”, grinnikte Ceaser. “Ian, over naar jou. De zoon van de gedoemde geliefden.”
“Tja, blijkbaar worden ze wel vaker zo genoemd. Maar wat moeten Vania en ik dan zeggen? Wij moeten ook samen de arena in hoor.”
“Heb je hun Spelen wel eens gezien?”
“Ja, gisteren. Mijn ouders wilden het niet eerder, ze waren bang dat mijn zus en ik nogal geschokt zouden zijn.”
“En wat deed dat met je?”
“Het was vooral raar”, zei Ian. “Ik weet niet hoe ik het anders kan beschrijven.”
“En je punten dan, El-uf. Je moeder had dat ook, maar hoe heb jij dat gedaan?”
“Ik vrees dat ik je moet teleurstellen, Ceaser, je hebt dat ook aan mijn moeder gevraagd ooit, maar zij mocht het niet zeggen en ik dus ook niet.”
“Jammer”, zuchtte Ceaser. “Je lijkt best wel op haar niet?”
“Geen idee, ik heb ons nooit naast elkaar gezien”, lachte Ian.
“Zien jullie het wat zitten, morgen de arena in? Wat is jullie tactiek?”