De 100e Hongerspelen - 35

Vania en Ian liepen de zaal in.
“Nou, zal ik maar meteen beginnen boogschieten”, zei Ian.
“Oké, ik ga al naar de planten. Kom je straks ook?”, stemde Vania in.
“Natuurlijk”, knikte Ian. Hij gaf Vania een zoen voor hij wegliep om te gaan trainen.
Zoals Katniss en Peeta hadden voorspeld trok Ian ieders aandacht door zo vlot te schieten.
“Een ware zoon van je moeder”, vond de trainer. “Die schietschijven zijn lang niet moeilijk genoeg voor jou.” Hij begon allerlei zaken de lucht in te gooien, die Ian zonder moeite één voor één neerschoot. Toen hij stopte begon een groot deel van de tributen te applaudisseren, en zowel Vania als Xandrijn deden zonder aarzelen mee. Enkel de meeste beroeps keken kwaad naar Ian en weigerden zelf ook te applaudisseren. Parel was daar een uitzondering op, ze stond vlak bij Ian.
“Goed gedaan, knappe gast”, flirtte ze. “Weet je, je zou best een goede beroeps zijn, waarom kan je niet bij ons?” Ze lonkte verleidelijk. Ian negeerde haar echter compleet.

Vania’s training ging ook heel vlot, ze wist behoorlijk veel van eetbare planten, deels dankzij haar kennis, deels dankzij het boek. Al snel kwam Ian er bij zitten. Hij kende wel een aantal planten, maar niet zo veel. Nog een aantal andere tributen kwam er bij zitten, en waren onder de indruk van Vania’s kennis.
“Ach, het stelt niets voor”, mompelde ze.
“Jawel, je bent fantastisch”, vond Seija, de vrouw uit zeven. “Ik ken lang niet zo veel planten als jij, maar mensen komen meestal wel naar mij als ze advies nodig hebben over planten.”
“Nou, euh, bedankt”, zei Vania verlegen.
“Je bent geweldig, lieverd”, zei Ian bemoedigend.