De 100e Hongerspelen - 33

“Zo, Vania, zullen we ons nog even bezig houden met planten?”, stelde Katniss voor.
“Oké”, glimlachte ik. Katniss nam het boek en we begonnen er in te bladeren. Ze legde me een hoop uit over verschillende planten. Ian kwam er bij zitten met zijn arm om Vania’s schouders. Vania had echter maar weinig aandacht voor hem, het boek was te interessant.
“Ze zijn echt goed geschilderd”, vond ik.
“Bedankt”, lachte Peeta.
“Weet je, ik denk dat je het goed met Glafira zal kunnen vinden”, zei Katniss. “Net als mijn moeder en zusje heeft ze helende handen, zoals ik dat noem.”
“Ze is echt het tegenovergestelde van mij”, zei Ian met een glimlach. “Maar toch kunnen we het best goed met elkaar vinden.”
“Dat doet me eraan denken, ze snakt waarschijnlijk naar nieuws”, zei Katniss. “Kijk maar even verder in dat boek, Vania, dan kan ik mijn dochter bellen.” Vania nam het boek aan en bekeek de planten. Katniss stond op en liep naar de telefoon. Ze toetste het nummer van haar thuis in.

“Hallo”, klonk de stem van Glafira aan de andere kant van de lijn.
“Hallo meisje, alles goed daar?”, vroeg Katniss.
“Mam! Ja hoor, alles goed, voorlopig. Hoe is het met Ian?”
“Goed, voor zover dat kan als tribuut.”
“En die Vania… Zijn ze echt verliefd?”
“Ja, smoorverliefd”, lachte Katniss. “Veel verliefder dan je vader en ik toen we in hun situatie stonden.”
“Maar… Er kan er toch maar één winnen?”, vroeg Glafira bezorgd. “Ian zou willen dat zij dat is, toch? En ik heb niet eens normaal afscheid kunnen nemen.”
“Geef de moed nog niet op, meisje, ze maken allebei een kans.” Katniss zuchtte, ze wou dat ze meer kon zeggen, maar dat was niet veilig. “Hoor eens, ik moet ophangen, ik bel je nog.”
“Oké, dag mam”, zei Glafira. “Doe pap en Ian de groeten van me.”
“Doe ik”, beloofde Katniss.