De 100e Hongerspelen - 32

“Ik wou het niet, Katniss”, fluisterde Adriënne. “Echt, ik zweer het. Mijn vader dwingt me ertoe. Ik haat die Spelen.”
“Kinderen, Adriënne”, schoot Katniss uit. “Zeven jaar! Hoe kan je een kind van zeven nu laten meedoen?”
“Het spijt me”, fluisterde Adriënne.

“Je bent de dochter van de president, je bent één van de spelmakers, je had het moeten voorkomen!”
“Dat heb ik geprobeerd”, zei Adriënne. “Echt, Katniss, je moet me geloven”, smeekte ze. “De meeste andere spelmakers zijn er ook tegen. We hebben moeten vechten om die leeftijd omhoog te halen, mijn vader eiste eerst dat kinderen vanaf vier jaar zouden meedoen. Het kan hem niet schelen of het spectaculair is of niet, hij wil gewoon de districten laten afzien. Hij wou eerst ook vrijwilligers verbieden dit jaar. En hij wou niet Ian in de Spelen, maar je dochter, Glafira. Ik zweer je, we hebben moeten vechten om alles te krijgen zoals het nu is. We hebben echt ons best gedaan.”
“Ik geloof haar”, zei Vania zacht. Katniss keerde Adriënne echter letterlijk de rug toe.
“Katniss, ik, alsjeblieft, je bent de enige die ik nog heb, de enige die ik nog kan vertrouwen”, smeekte Adriënne.
“Als er iets is dat ik heb geleerd uit de Hongerspelen is het wel dat spelmakers niet te vertrouwen zijn. Je schreef dat je een kans wilde om het uit te leggen, die heb je gekregen, nu wil ik dat je gaat”, zei Katniss ijzig, zonder nog naar Adriënne te kijken. Adriënne kreeg tranen in haar ogen. Langzaam draaide ze zich om en reed weg.