Vuurnatie - 157

“Ontsnappen? Mag ik vragen hoe?”, vroeg ik poeslief.
“Ik trof haar in de stad aan! Ze heeft een hele zak bij met kleren en zo.”
“Juist ja, in de stad. Mag ik u er op wijzen dat deze jongedame geen gevangene is? Zolang ze binnen de stad blijft mag ze gaan en staan waar ze wilt. Dus als ze bij haar tante wilt gaan logeren kan dat ook.” Ik legde mijn hand op Yles schouder. De soldaat keek me geschrokken aan. Ik trok de zak uit zijn hand. “U hoort hier nog van. Kom mee, Yle, ik breng je even, zodat je niet nog meer problemen krijgt met dit soort idioten.” Ik liep naar buiten, en aarzelend volgde ze me.
“Ik kan het best alleen”, protesteerde ze zacht.
“Dat denk ik ook, ja, je zou het kunnen als er geen soldaten in de buurt waren. Trek het je niet aan, binnenkort loop je vrij door de stad zo vaak je wil, ze moeten er enkel even aan wennen. De meesten worden uitgekozen omdat ze zo dom zijn, die luisteren beter”, ik knipoogde even. Niemand had ons gehoord. Bij Yle kon er een zuinig lachje af.

“Yle, lieverd, wat fijn dat je er bent”, verwelkomde Diana haar hartelijk.
“Hoi”, was het aarzelende antwoord.
“Wat wil je liefst, een kamer delen met Katara of een eigen kamer?”
“Euhm, eigen kamer, denk ik, voorlopig”, stamelde ze.
“Jammer”, zuchtte Katara.
“Katara, we hadden afgesproken dat Yle mocht kiezen”, zei Diana streng.
“Weet ik mama”, zei Katara. “Kom Yle, dan gaan we je kamer inrichten.” Ze sleurde Yle zowat mee het huis in. Ik keek hem glimlachend na.
“Dit is echt veel beter haar”, zei ik zacht tegen Diana.
“Je hebt gelijk, maar waarom heb je haar gebracht? Yle kennende was ze liever zelf gekomen”, merkte Diana op.
“Ze ging eerst zelf, maar een soldaat bracht haar terug als ontsnapper, en dat wou ik een tweede keer vermijden”, zei ik.
“Ik begrijp het”, knikte ze.
“Je houdt me op de hoogte hé?”
“Natuurlijk”, beloofde ze. “Als je het niet erg vindt, ik ga even kijken of de meisjes het huis niet afbreken.”
“Oké, tot volgende keer”, stemde ik in.
“Dag”, zei Diana nog, voor ze de deur dichtdeed.