Vuurnatie - 156

“Ze heeft het echt moeilijk hé?”, zei ik tegen Diana.
“Ja, maar ze is een lief kind”, stemde die in.
“Meestal, ja”, knikte ze. “Heb jij ooit geweten dat ze iemand sloeg?”
“Nee, waarom?”, vroeg Diana verbaasd. Ik vertelde wat er de dag ervoor gebeurd was. “Je moet het haar niet kwalijk nemen, Lizzie, ze is duidelijk in de war”, merkte Diana op.
“Mevrouw”, verbeterde ik haar. Er waren soldaten in de buurt.
“Natuurlijk, mevrouw, het spijt me”, zei ze beleefd.
“Ga je dochter halen”, beval ik.
“Zoals u wilt.” Ze maakte een buiging en haastte zich naar buiten.

Een paar dagen later kwam Yle aarzelend naar me toe.
“Maak dat je wegkomt, we zijn bezig”, zei een van de soldaten kwaad. Ik trok mijn wenkbrauw op.
“Deze jongedame woont hier, een aangezien we nog niet begonnen zijn kan ze best binnenkomen.” Ik wenkte Yle dichterbij. “Wat is er?”, vroeg ik zacht.
“Ik, ik, ik denk dat ik maar naar tante Diana ga”, fluisterde ze.
“Goed”, glimlachte ik. “Je neemt de juiste beslissing, meisje. Maar kunnen we het straks verder bespreken? Met die soldaten erbij is het nogal moeilijk.”
“Oké”, zuchtte ze. Ze liep de kamer weer uit.

De volgende dag verscheen Yle met haar zak in de troonzaal.
“Tot ziens”, zei ze. Met zoveel soldaten in de buurt probeerde ze zich sterk te houden.
“Tot ziens, Yle. Je bent uiteraard altijd terug welkom hier”, knikte ik, zonder enige emotie te tonen. Yle liep naar buiten. Ik zuchtte even. Eindelijk, nu kon ik weer gerust zijn, en Yue ook. Het was het beste voor Yle.
“Nee!”, hoorde ik Yle schreeuwen.
“Meekomen”, donderde de stem van een soldaat. “Zomaar proberen ontsnappen hé?” Hij sleurde haar de troonzaal in.
“Wat is hier aan de hand?”, vroeg ik kwaad. Ik was geschrokken, maar probeerde dat te verbergen.
“Ze probeerde te ontsnappen”, siste de soldaat.