Vuurnatie - 155

“We sturen je niet weg, Yle”, probeerde ik haar te kalmeren. “We denken alleen dat je ergens anders gelukkiger zou zijn, ergens anders dan in het paleis. Maar je mag zelf kiezen.”
“Ja, en natuurlijk ga jij blijven zagen tot ik weg ben!” Ze was razend.
“We”, verbeterde Diana haar. “Lizzie is niet de enige die dat denkt, Yle.”
“Laat jij je zomaar door haar doen?”, Yle richtte haar woede nu op Diana. “Help je haar echt om mij hier weg te krijgen? Mama zou me nooit wegsturen, nooit!”
“Denk je echt dat ik me laat doen, Yle?”, vroeg Diana zacht. “Nee, als ik het niet met haar eens zou zijn zou ik er alles aan doen om haar tegen te houden. Al moest ik tegen haar vechten, ik zou haar niet laten doen als ik er niet van overtuigd zou zijn dat het voor jou het beste was.”
“Alles?”, spotte Yle. “Zou je me ook in huis nemen en je door haar laten vermoorden?”
“Begrijp je het niet?”, vroeg ik zacht. “Dat is precies wat we willen. Niet dat Diana sterft, natuurlijk niet. We willen dat je een tijdje bij haar gaat wonen, Yle.”
“In het paleis ben je niet gelukkig, met al die soldaten in de buurt. Maar bij mij zijn geen soldaten. Bij mij ben je veilig, Yle. Dicht bij familie die om je geeft, en dat niet eens hoeft te verbergen zoals Lizzie.” Yle keek ons stomverbaasd aan. “Denk erover na”, zei Diana zacht. “We hoeven niet meteen een antwoord te krijgen.”
“Oké”, fluisterde Yle, totaal overdonderd.
“Zullen we nog even blijven, of heb je liever dat we weggaan?”, vroeg ik vriendelijk.
“Weggaan”, fluisterde ze.
“Goed”, stemde ik in. “Als je me nodig hebt weet je me te vinden.” Samen met Diana liep ik de kamer uit.
“Wacht!”, Yle hield ons tegen. Verbaasd keken we om. “Ik, euh, nou, euh, zou Katara mogen komen?”, vroeg ze aarzelend. Diana keek me vragend aan.
“Natuurlijk”, stemde ik in. “Jij haalt haar wel even, niet, Diana?”
“Zeker”, knikte ze. “Tot ziens, Yle.” We liepen naar de troonzaal.