Vuurnatie - 154

“Yle, alsjeblieft, stop”, smeekte ik. “Probeer alsjeblieft te kalmeren. Je weet dat het niet anders kon.”
“Je liegt!”, schreeuwde ze. “Je hebt al die tijd gelogen!” Tot mijn verbazing begon ze te watersturen en viel me zo aan. Zo snel ik kon greep ik haar handen.
“Stop”, zei ik streng. “Je wint, ik ga weg, maar waag het niet nog eens te sturen. Je hebt geen idee van wat ze je dan aandoen.” Ik liet haar los en haastte me de kamer uit. Ik merkte dat ze begon te huilen zodra ik weg was, maar nu kon ik echt niet meer naar binnen. Morgen zou ik Diana laten proberen, het was de enige optie.

De volgende dag liet ik Diana weer halen. Er waren niet veel woorden nodig om haar te laten begrijpen wat het probleem was, we gingen meteen naar de kamer van Yle.
“Yle?”, vroeg Diana zacht.
“Tante Diana?”, vroeg ze verbaasd.
“Ja meisje, ik ben het”, ze liep de kamer in. Ik bleef nog even buiten staan. Diana omhelsde Yle.
“Waarom ben je niet eerder gekomen?”, snikte Yle.
“Lieverd, de soldaten lieten ons niet binnen. En ik wist niet dat je je zo slecht voelde, anders had ik er wel voor gezorgd dat Lizzie me binnen loodste.” Dit was het moment, wist ik. Ik ging de kamer in, maar zei niets. Ik bleef stilletjes aan de deur staan.
“Nee”, snikte Yle. “Lizzie is wreed!”
“Ik begrijp dat je dat denkt”, zei Diana zacht. “Maar ze doet haar best voor ons, echt waar.” Op dat moment kreeg Yle me in de gaten. Ze duwde Diana van zich af.
“Dat zeg je alleen maar omdat ze erbij staat!”, schreeuwde ze kwaad.
“Dat zou je niet zeggen als je had gehoord hoe ik gisteren op haar heb staan schelden”, zei Diana met een triest glimlachje. “Ik heb ook even gedacht dat ze wreed was, weet je. Maar dat is ze niet.”
“We maken ons zorgen om je, Yle”, zei ik zacht. “Je bent hier ongelukkig, en zoals het nu is kan je hier niet gelukkig zijn. Maar we kunnen het niet veranderen. Nog niet.”
“Heel fijn om te horen dat ik niet meer gelukkig kan zijn, bedank voor de mededeling!” Yle was kwaad.
“Je kan wel gelukkig zijn, Yle, dat weten we zeker”, zei Diana zacht. “Alleen… niet hier.”
“Sturen jullie me weg!”, schoot ze uit. “Hoe durven jullie! Vergeet het, ik blijf hier!”