002

Rose Jackson
Ik legde mijn hoofd op tafel neer terwijl de leraar van alles uitlegde. Ik kreeg maar de helft mee, het boeide me niet echt veel. Ik staarde door het raam naar buiten, waar ik wat mensen zag zitten. Op het plein buiten stonden veel bankjes waar de scholieren kunnen zitten. Je vond er altijd genoeg mensen, helemaal als het mooi weer was. Ik ging weer recht zitten om het beter te kunnen zien. Harry zat ook buiten, alleen. Waar zouden zijn vrienden zijn? Ik liet het voor wat het was en keek door naar andere mensen. Je zag bitches, nerds, punkers, gothics, (maar volgens mij was dat hetzelfde) en nog wel meer kinderen. Waar zou ik eigenlijk bij horen? Waarschijnlijk gewoon bij de mensen die iedereen mocht, denk ik. Ik zou het niet weten. “ROSE JACKSON! I already let you get a note! Do you want another?!” Ik schrok van de boze leraar en schudde angstig mijn hoofd. Als ik nog een briefje zou moeten halen moest ik nablijven, en met die weer had ik daar helemaal geen zin in. De leraar ging verder met zijn les en ik probeerde op te letten.

Hannah Nelson
Ik hoopte dat Zayn eindelijke eens een keer een vaste vriendin zou hebben. Hij was geen player of iets dergelijks, maar hij vond een lange relatie gewoon moeilijk. Hij had denk ik last van bindingsangst, wat ik zielig vond. En al helemaal voor de vriendinnetjes die hij altijd had. De bel ging en school zou weer beginnen. Nog 2 lesuren en we zouden vrij zijn. “Zayn, are you going with me to Starbucks after school?” Zayn knikte en samen liepen we naar het lokaal.
In het lokaal was het bloedheet. Ik snapte niet waarom ze ons niet gewoon buiten lieten zitten, maar dat deden ze dus niet. Ik had het gevoel alsof ik al begon te zweten toen ik me op een stoel liet vallen. Zayn grinnikte toen ik zag hoe overdreven lui ik deed. “Common you lazy ass! Be a bit more positive!” zei hij vrolijk. Ik maakte een grijns op mijn gezicht. Die jongen wist me altijd op te vrolijken.

Joanne Roberts
Ik liep op mijn dooie gemakkie naar het park toe. Ik zag al een paar groepen mensen uit mijn klas op het gras zitten. Ik keek zoekend om me heen en zag al gauw dat Claire en Louis bij elkaar zaten te kletsen. Ik liet me bij ze in het gras vallen. “Seems like someone didn’t know we hadn’t school.” Zei Louis lachend. Het liet me blozen. “Why didn’t you guys told me?” vroeg ik terwijl ik een flesje water uit mijn rugzak haalde. “We thought you would know.” Zei Claire. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik gulzig uit het flesje dronk. De zon brandde fel en ik zette mijn zonnebril op. “No I didn’t, but whatever. I love no school.” Zei ik terwijl ik me languit in het gras liet vallen. Louis en Claire kwamen naast me zitten. “Me too.” Zei Louis zachtjes terwijl hij naar de wolken keek. Ook Claire zette haar zonnebril op. “I wish that every day would be like this.” Zei Claire dromerig. Ik knikte, wat ze waarschijnlijk niet doorhad.


Caity Clark
Ik begon ongerust te worden. Normaal reargeerde Liam altijd. Hij wou namelijk niet dat ik OOIT ongerust zou worden over hem. En op dit moment reargeerde hij niet, dus ik was daadwerkelijk ongerust. Zou ik naar zijn huis gaan? Ik had een half uur pauze en Liam woonde dicht bij dus ik zou het makkelijk kunnen redden. Ik gooide mijn tas over mijn schouder en liep naar het fietsenhok terwijl ik mijn fietssleutel uit mijn zak haalde. Opeens werd ik besprongen door iemand van achter. Ik draaide me met een ruk om. “LIAM! WHERE THE HELL WERE YOU?!” schreeuwde ik ongerust. Hij kalmeerde me. “Relax, I just wanted to… surprise you?” hij keek een beetje ongemakkelijk. Waarschijnlijk had hij niet gewild dat het zo zou lopen. “I’m sorry Liam. I was just a bit anxious.” Ik wou nooit boos doen tegen Liam of tegen hem schreeuwen. Ik wist hoe hij was, hij was best gevoelig en iemand kon al gauw zijn gevoelens kwetsen of hem zelfs boos maken. Daarom zat hij ook op boksen, om die gevoelens van zich af te zetten. Ik opende mijn armen en gaf hem een dikke knuffel. “I’ve missed you.”

Maddy Cooper
Ik ging aan de ontbijttafel zitten en at rustig van mijn cornflakes. Ik was geen goede eter dus het melk liep zo langs mijn kin onder mijn shirt. Het maakte me niet uit. Ik hoefde toch nergens heen. Ik pakte mijn mobiel en scrollde wat op twitter. Mijn timeline was dood, wat logisch was want bijna iedereen was op school. Degene die ook vrij hadden lagen waarschijnlijk nog te slapen. Ik zette de lege kom cornflakes op het aanrecht en pakte mijn boek van tafel. Ook pakte ik mijn zonnebril en liep naar de serre. Mijn ouders waren werken dus ik had het rijk alleen, heerlijk was dat! Ik zakte in een stoel en begon met lezen.