33. Terug naar Holmes Chapel

Ik gooide als allerlaatste mijn pyjama in mijn hutkoffer en deed hem toen dicht en klikte hem op slot. Ik plofte op mijn hemelbed neer, naast mijn koffer. Ik keek de slaapzaal rond. Iedereens hutkoffer stond of lag naast het bed en ze waren allemaal ontbijten, maar ik had een hol gevoel in mijn maag, waardoor ik dacht dat als ik iets zou eten, ik het meteen weer uit zou kotsen. Ik zuchtte. De hele slaapzaal was totaal verandert sinds vorige week. Vorige week lagen er overal spullen, netjes, maar wel overal. En nu zaten al die spullen in de vijf hutkoffers. De huis-elfen hadden alles schoongemaakt, waardoor er nergens meer een stofje te bekennen was, en dat gaf een akelig gevoel. De huis-elfen maakten nooit zo uitgebreid schoon, dus zo'n schone kamer gaf een vreselijk gevoel van werkelijkheid. Ik zat toch nog liever in de droomfase...

Ik zwierf door het kasteel. Het was een uitgebreid ontbijt, omdat het de laatste maaltijd van dit schooljaar was. Ik ging op het bordes zitten en keek met deels toegeknepen ogen door het zonlicht naar het schoolterrein, naar het Zwarte Meer, het Verboden Bos, Hagrids kleine huisje... Ik zuchtte. Tot volgend jaar, dacht ik bij mezelf en ik stond op en ging weer naar binnen.

'Zoey! Dylan! Britt!', riep een stem. We liepen door een uitgestorven gang, op Dylan, Britt en mij na. Tot een seconde geleden tenminste. Samuel kwam aanrennen door de gang. Hij bleef een paar centimeter van ons stilstaan, keek ons een fractie van een seconde aan en riep toen: 'Ik ga volgend jaar ook naar Zweinstein!' 'Echt waar?' 'Serieus?' 'Dat is geweldig!' Hij knikte opgewonden. Het was alsof er een olifant van mijn schouders werd gehaald. Ik was opgelucht, ze schopten hem dus niet eruit of terug naar de kerker, maar... 'Waar blijf je dan tijdens zomers?', vroeg ik. Hij leek meteen ietsje minder opgewonden. 'Een Dreuzelweeshuis', zei hij somber. Hij keek naar zijn voeten. 'Dat is heel erg voor je', zei Britt. 'Het is oké', zei hij luchtig. 'Het is zo weer september.' Hopelijk...

Ik gaf mijn hutkoffer af en Ferdine en ging toen samen met Dylan en Britt op zoek naar een lege coupé. Toen we die hadden gevonden, legden we onze handbagage in het bagagerek en gingen zitten voordat Dylan de coupédeur dichtschoof. De trein kwam na een paar minuten in beweging en Dylan haalde een door zijn ouders opgestuurde Knalpokerkaartset tevoorschijn en we stopten pas met spelen toen het etenskarretje langs onze coupé kwam. Terwijl ik op mijn Smekkie met leverpastei-smaak kauwde, besefte ik het: ik zou Dylan en Britt volgend jaar pas zien. Dat gevoel verdween toen... 'Jullie moeten deze zomer komen logeren', zei Dylan ineens uit het niets. Ik klaarde een beetje op. 'Ik heb wel vier broers en twee zussen thuis, dus wees gewaarschuwd', zei hij erachteraan en we begonnen adressen en telefoonnummers uit te wisselen (Dylan en Britt hadden zelf ook telefoons en wisten hoe ze werkten, in tegenstelling tot meeste tovenaars).

De trein minderde vaart en teleurgesteld pakte ik mijn handbagage en opende de coupédeur toen de trein stilstond. We haalden onze koffers op en zetten die met de uilen op drie karretjes. Toen eindelijk de muur voor de terugkeer vrij was, liepen we alledrie door de muur heen, om daarna weer op King's Cross Station terecht te komen. Ik zag mijn ouders al staan. Ze zagen me staan en liepen naar me toe. 'Ik ben zo trots op je', zei mijn moeder voor ze me omhelsde. Toen ze me losliet, zag ik dat ook twee andere stellen naar Dylan en Britt waren gelopen; hun ouders. Ze praatten nog even met ons alledrie en liepen toen alle zes naar buiten zodat we afscheid konden nemen. We waren alledrie even stil. 'Ik bel jullie nog wel over het logeren', zei Dylan. Britt en knikten. 'We hebben elkaars adressen en nummers?', vroeg ik voor de zekerheid. Ze knikten allebei. 'Ik ga jullie echt missen', zei Britt en ze sloeg haar armen om me heen. 'Echt waar.' Ze liet me los en toen was Dylan aan de beurt. Toen ze klaar was, omhelsde Dylan me niet. Hij pakte mijn hoofd aan beide kanten vast met zijn handen en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik bloosde een beetje. We liepen met zijn drieën naar buiten, om daarna afscheid van elkaar te nemen en in onze ouders' auto's te stappen. Op het kruispunt zwaaide we nog even naar elkaar door de autoramen en toen ging iedere auto een andere kant op. Terwijl ik in de auto zat, we Londen uitreden en ik alle gebouwen bekeek, bedacht ik me dat dit wel eens de langste zomer ooit kon worden...

Bedankt voor alle reacties en abonnementen. Ik laat jullie in een volgend hoofdstuk de link weten naar schooljaar 2 en ik hoop
dat jullie deze story ook gaan lezen. Echt bedankt voor alles, het geeft me een soort van kracht om verder te schrijven, omdat het nut heeft. Het zijn dan wel niet veel abbo's, maar voor mijn is het genoeg.

XXX-LovingLilly