11. Zayn Malik

Ik stak mijn handen nog wat dieper in mijn zakken terwijl ik door de straten van London struinde. Ik had mijn capuchon op en liep met mijn hoofd gebogen door de straat.
Het was een warme dag in London, en vele ramen stonden open om de warmte uit te nodigen. De geluiden van televisies die aanstonden, kinderen die speelden, telefoons die rinkelden en pratende mensen gingen langs me heen.
Het kwam juist door mijn onoplettendheid dat ik de grootste blunder van de dag beging. Ik knalde met mijn hoofd tegen een van de ramen die openstond van een begane grond verdieping. Ik viel verbijsterd achterover en voelde een hevige duizeligheid opkomen.
Een warm straaltje bloed drupte tussen mijn wenkbrauwen naar beneden, en vaag hoorde ik een stem roepen.
‘Hé! Gaat het wel?’ Vroeg een meisjesstem.
Ik knikte en probeerde op te staan, maar direct viel ik weer terug.
Twee zachte handen omsloten mijn schouders en ik voelde hoe ik overeind werd geholpen.
‘Kom, ik woon hier enkele meters vandaan, dan verzorgen we die wond even.’ Zei het meisje.
De wond op mijn hoofd klopte en ik zag bijna scheel van de pijn.
Ik merkte dat ik in een lift werd geduwd en hoe de lift enkele verdiepingen steeg.
Toen ik uiteindelijk in een comfortabele stoel werd geduwd kon ik pas weer een beetje helder zien, en voor even stopte mijn hart met kloppen.
Twee warme, bruine ogen keken me bezorgd aan. Bruine ogen in een egaal, fijn gezichtje dat omlijst werd door bruine haren die een klein beetje krulden.
Hoe had ik haar nu pas kunnen opmerken? De geur van haar parfum was dezelfde die ze had gedragen in de club toen ik haar ontmoette.
Ik zag hoe ze opstond en even later met een vochtige doek terug kwam.
‘Sorry, het kan even prikken.’ Zei ze, voordat ze met de natte doek over mijn voorhoofd depte.
Haar linkerhand rustte tegen mijn wang terwijl ze zorgvuldig mijn wond verzorgde, en ik kon niets anders doen dan staren.
‘Jazz.’ Zei ik.
Haar mondhoeken krulden even om en ze keek me geamuseerd aan.
‘Je herinnert me nog.’
Ik haalde mijn schouders op. Vanzelfsprekend herinnerde ik me dit perfecte meisje nog.
‘Het is niet zo’n ernstige wond, maar de blauwe plek die je zult krijgen zul je nog wel even houden, Zayn.’ Grijnsde ze.
Haar heldere stem had een subtiel hees randje, het was sexy en toch ook weer lief.
‘Heb je misschien een aspirine?’
‘Staat al voor je neus.’ Knipoogde ze naar me.
Ik keek even naar het grote glas water en het pilletje dat ernaast lag en bloosde even. Ik was zo verdiept geweest in het staren naar dit meisje dat ik niet eens had gemerkt dat ze iets klaar had gezet.
‘Bedankt.’ Mompelde ik toen ik het glas water leeg had gedronken.
‘Graag gedaan. Het gebeurd niet iedere dag dat ik iemand tegen een raam op zie lopen.’ Grinnikte ze.
Ze keek opeens ongemakkelijk naar de klok en schudde toen lichtjes haar hoofd.
‘Wat is er?’ Vroeg ik zacht.

Weer een Zayn Malik stukje! Hope you liked it (: X