My life was fake

~Angel~

Veel jaartjes later:

Sinds de vonds van onze ouders ging alles super snel, politie, begrafenis, we zagen de jongens niet meer en door het feit dat we nog geen 18 zijn hebben we ook nog ouderlijk toezicht nodig. Weg huis, weg school, weg vrienden, weg carlos, weg is mijn leven. 'MAM EN PAP', 'hebben ze je huisarest gegeven om ze hier te laten slapen' grapt April maar stopt als ze de tranen ziet, 'ze zijn dood'. Eerst geloofden we haar niet, pff komt ze weer met haar grappen maar er was een raar gevoel in mijn buik waardoor ik merkte dat er iets niet klopte. Ze rent naar beneden en wekt de jongens, ze schrokken meteen op en waren ongerust. 'Wat is er?' vraagt logan? Ze rent naar de kamer en wij komen achter haar aan. Ze stopt bij de deuropening en aan haar te zien zet ze geen stap meer in de kamer. Ze wijst naar de kast en haar vinger trilt. Ik kan dit niet meer uithouden en loop naar de kast, open de deur en probeer me voor te bereiden op wat mij te wachten staat maar hierop kan niemand zich voorbereiden. Ik kon het niet laten om te schreeuwen en de rest staat al achter mij, ik kon mijn ogen niet van de 2 lijken af houden die eerst mijn dierbare ouders waren, die mij van jongs af aan hebben opgevoed verzorgt en onmogelijk veel van mij en mijn zussen hielden, hun nekken open gesneden. Steken over hun gehele lichaam. Mishandelt. Waar hebben mijn onschuldige ouders dit aan verdient?

Nou ja onschuldig? Ik zal mijn verhaal maar eens vertellen, van begins af aan, toen ik niet eens wist wat er allemaal afspeelde in mijn familie.