Proloque.

Ik ben Paige, 16 jaar oud en ik woon in Londen. Mijn moeder heeft me op straat gezet toen ze erachter kwam dat ik zwanger was. Ik heb het haar proberen uit te leggen, het hele verhaal. Van de enge jongens in het steegje tot het moment dat ik de test deed. Maar ze wilde niet luisteren.

Ik kwam net terug van een avond gamen bij Lily thuis. Juist ja, ik was het soort meisje dat gamet. Halo, Call Of Duty, je noemt het maar op en ik had het wel een keer gespeeld. Toen ik terug wilde lopen naar mijn huis kwam ik langs een steeg. Een paar jongens zaten te blowen. Een onprettige geur kwam uit de steeg. "Moet je ook?" Een jongen stond voor mijn neus. Hij had lang blond haar, droeg een bandshirt en legerkisten. Hij zag er een beetje onverzorgd uit. "Nee dankje." Ik keek de jongen vriendelijk aan en stapte om hem heen. Mijn hart klopte als een gek. De jongen stak zijn arm uit en pakte me beet. "Waar dacht jij heen te gaan?" snauwde hij. Ik stond verstijfd. Een doekje werd voor mijn mond gedaan, dat is alles wat ik me nog herinner. De dag erna werd ik wakker in het steegje. Mijn hoofd bonkte. Overal lagen lege bierflesjes en lege zakjes waar wiet in had gezeten. Mijn benen voelden verlamd, alsof ik niet op kon staan. Ik wilde schreeuwen om hulp, maar er kwam amper geluid uit mijn keel. Ik voelde me alleen, gebroken, leeg vanbinnen. Ik was moe, sloot mijn ogen en sukkelde weer in een diepe slaap. Na een tijdje werd ik weer wakker, dit keer niet in een steegje, maar in iemand zijn huis. Een jongen kwam de kamer binnen. Hij had lang bruin haar. "Hey." De jongen glimacht. "Wie ben jij? Hoe kom ik hier?" vraag ik verward. "Ik ben Thomas, ik vond je in een steegje vlakbij het huis van mijn vriend, waar ik sliep. Ik dacht dat er iets niet klopte, dus heb ik je maar opgetild en meegenomen naar mijn huis." Ik knikte. "En wie ben jij?" "Paige. Bedankt." Ik glimlachte naar de jongen, niet wetend dat hij mijn beste vriend zou worden.