O14

We zitten nu al een uur na te denken over hoe we naar de overkant kunnen komen, maar er is nog niks uitgekomen. Dan sta ik op en zeg: "Waarom lopen we er niet gewoon omheen? Ik bedoel, wat kunnen ze ons aandoen? Ze kunnen ons diskwalificeren, maar eigenlijk zou ik daar juist blij mee zijn want dan mag ik weg hier!" met deze woorden sta ik op en loop weg. Louis loopt me maar achteraan, ik denk dat hij lichtelijk van slag is door al mijn stemmingswisselingen, maar geloof me, hij is niet de enige. "Maddie, ik wil je pret niet bederven ofzo, maar als we eromheen gaan lopen zullen ze het ons denk ik aardig moeilijk gaan maken." ik knik even. Waarom heeft die vent echt altijd gelijk. Heeft hij een megabrein of zoiets? Ik begin me weer aan hem te irriteren, dat wil ik helemaal niet, maar op het moment erger ik me aan alles. Zelfs aan de zwerm vogels die nu overvliegt. Wacht, volgens mij heeft de voorste iets in zijn poot. Hij laat het vallen, recht boven ons. Louis en ik kijken elkaar even verbaasd aan. Ik loop naar het voorwerp toe en zie dat het een steen is, maar er zit een briefje omheen.
"Ter land, ter zee en ..."
Dat is alles wat er op staat. Louis lijkt hem meteen al te snappen en kijkt me even mysterieus aan. Ik heb nog steeds geen idee wat er wordt bedoeld met het briefje en wie hem heeft verstuurd. "Vertel!" vraag ik hem nieuwsgierig. Hij lacht even. "Ze willen niet dat we over het meer varen... Ze willen dat we eroverheen vliegen!" zegt hij dan. Ik kijk hem aan alsof hij zojuist zei dat we van een hoog flatgebouw af moesten springen in onze pyjama terwijl we zouden gillen: "Leve de koningin!", vliegen over een meer heen kwam in de buurt. "Hoe de hell wil je dat gaan doen?" vraag ik hem ongelovig. "Weet ik veel! Maar de aanwijzing lijkt me duidelijk. Ik zal eerst even kijken hoe groot dat meer eigenlijk is." en na deze woorden begint hij in een boom te klimmen. Ik ga er hoofdschuddend onder zitten, benieuwd naar wat zijn plan is. "Pas je wel op Lou?" roep ik naar boven, terwijl ik denk aan onze val. Ik laat mijn hoofd tegen de boomstam aanrusten en sluit mijn ogen even. Maar mijn gedachtes kunnen geen rust vinden. Steeds maar denk ik aan mijn zogenaamde vrienden die een relatie voor me hebben verzwegen. Misschien was het maar een kwartiertje, maar toch. Voor de rest heb ik op school geen echte vrienden. Er liepen wel altijd mensen achter mij en Katie aan, we waren nou eenmaal van het populaire groepje. Nu zijn we uit elkaar en zullen de meeste achter Katie aan gaan lopen, aangezien ik gevangen zit in een bos. Kan ik Louis mijn beste vriend noemen? We weten bijna niks van elkaar en toen we elkaar nog maar net kenden haatten we elkaar, maar nu voelt het zo vertrouwd. Ik zou hem zoveel willen vertellen, maar die stomme camera's verpesten alles.
Ik schrik op van een plof naast me. Louis staat met een glimlach naast me, strijkt zijn kleren schoon en steekt zijn hand uit om me overeind te helpen. "Dit moet lukken!" zegt hij blij. Ik ben nieuwsgierig naar zijn plan.

Net zoals ik :'D Dus vertel, hoe zouden jullie aan de overkant komen?