043.

Met z’n allen zitten we op de bank, nouja Louis staat voor een whiteboard. Na lang zeuren heeft hij de jongens zo ver gekregen dat hij het plan mag uitleggen met behulp van een whiteboard. Want dan lijkt het net alsof het een echte geheime missie is. Trots staat hij voor het bord waar hij acht poppetjes op heeft getekend. Tijdens zijn uitleg blijft hij lijnen trekken en huisjes en auto’s tekenen. Ik concentreer me meer op zijn vreselijke tekeningen dan dat ik luister naar zijn uitleg. Met de minuut wordt het steeds meer een warboel en ik vraag me af of iemand het nog snapt. ik ben de draad kwijt, te veel lijntjes en andere slechte tekeningen. Snap jij het nog? stuur ik naar Harry die tegenover mij zit. Met zijn ogen nog steeds op Louis gericht die blij staat te springen en grootse gebaren maakt terwijl hij het plan uitlegt pakt hij zijn telefoon uit zijn broekzak. Voor een seconde glijden zijn ogen naar zijn telefoon en hij grinnikt zachtjes. “Harry! Opletten!” gilt Louis die door krijgt dat Harry niet meer oplet. Onschuldig kijkt Harry naar Louis “yes sir” speelt hij het toneelstukje mee. Als Louis weer helemaal opgaat in zijn uitleg typt Harry snel een berichtje terug Waar het op neer komt: Liam, Louis, Zayn, Danielle en Eleanor gaan met z’n vijven te voet naar het restaurant in de hoop dat ze de paparazzi achter zich aan krijgen en Niall en ik gaan met jou met de auto via de achterdeur. Louis heeft gereserveerd in een restaurantje met een privé gedeelte zodat er geen fotograven binnen kunnen komen. dankbaar kijk ik hem aan maar zijn blik is alweer gevestigd op Louis.

“Dus, Danielle en Eleanor gaan nu met Isa naar haar kamer om haar te vermommen en daarna gaan we weg” eindigt Louis uiteindelijk zijn verhaal. Danielle en Eleanor staan meteen braaf op en duwen mij op de bureaustoel naar mijn kamer. Als ze klaar zijn met mijn outfit voel ik me net een crimineel, mijn gezicht zit verstopt in een grote hoodie en ik heb een pet op mijn hoofd en een zonnebril op mijn neus. Mijn gezicht is niet te zien dus ik ben zeker onherkenbaar voor mensen die me niet heel goed kennen. Als er foto’s gemaakt worden en Marissa ze tegen komt weet ik zeker dat ze me herkent. Alleen al aan die ene schoen die ik aan heb. Ondertussen hebben Danielle en Eleanor de hele tijd tegen me zitten praten, ze hebben zelfs hun nummer in mijn telefoon gezet voor het geval ik met iemand zou willen praten die geen man is. Alle twee zijn het echt hele aardige meiden maar toch zit het me niet helemaal lekker dat ze mee gaan lunchen. Ik snap dat het onderdeel is van het plan want ze zijn er allemaal van overtuigd dat de fotograven achter de twee stelletjes en Zayn aangaan. Dat betekend echter ook dat er nog meer mensen gaan zien hoe gebroken ik eigenlijk ben. Een lunch met veertien mensen is echt precies waar ik op zit te wachten en al helemaal op een dag als vandaag.

“waar hebben jullie Isa gelaten?” roept Louis als we met z’n drieën de woonkamer weer in lopen. Niemand ziet hoe ik geïrriteerd met mijn ogen rol “ik ben geen klein kind” stuur ik en ik gooi mijn capuchon af. Louis staat me geamuseerd aan te kijken en hij knijpt me in mijn wang terwijl hij babygeluidjes maakt. Boos kijk ik hem aan, mijn ogen spuwen vuur en dat zorgt er voor dat Louis geschrokken achteruit springt. “Oooooookaaayyyy let’s go” roept Liam en trekt Louis bij me weg. Alle jongens komen nog even afscheid nemen doormiddel van een knuffel, ik weet niet wat het is met de jongens maar ze blijven me maar knuffelen. Allemaal fluisteren ze zachtjes iets in mijn oor om me gerust te stellen.

Gespannen zit ik op de bank, voor mijn gevoel kan ik elk moment uit elkaar barsten van alle emoties die ik op dit moment moment voel. Diep haal ik adem om mezelf rustig te krijgen. Een veel te bekend deuntje dringt mijn oren binnen. Verbaasd kijk ik op naar Niall die zachtjes staat te neuriën, mijn adem stokt in mijn keel en ik grijp het dichtstbijzijnde kussen vast dat ik tegen mijn buik klem en mijn handen plaats ik over mijn oren. Dit is een grapje, hoe kent hij dit liedje? Waarom dit liedje? Waarom zingt hij geen ander liedje? Ik ben verdomme in Engeland en zelfs hier ontkom ik er niet aan. Met moeite knijp ik mijn ogen dicht in de hoop dat ik het liedje niet meer hoef te horen. Niet veel later voel ik een arm om mijn schouder, voorzichtig kijk ik omhoog om te zien wie naast me is komen zitten. Harry kijkt me bezorgd aan “what’s wrong?” fluistert hij, met een trillende hand wijs ik naar Niall die nog steeds zit te neurieën. “Niall?” vraagt Harry verbaasd en langzaam knik ik. “Niall wat heb je gedaan?” roept Harry boos. Niall kijkt verbaasd op en schrikt als hij mij ziet zitten “ik heb niks gedaan, ik zat hier alleen dat liedje van die ene reclame een paar jaar geleden te neurieën” zegt hij beledigd. Harry kijkt hem wantrouwend aan en drukt mijn telefoon in mijn handen. ’Het liedje was de eerste en laatste single van de band van Sjoerd’ typ ik met trillende handen.