Proloog

Het zachte, regelmatige geluid van de hartslagmeter werkt slaapverwekkend. Ik zucht, knipper met mijn ogen en wrijf erin. Ik reik naar het plastic bekertje op het nachtkastje en neem een slok koffie. Ik walg van de bittere smaak, maar drink toch door; de lauwe koffie is het enige wat me misschien nog wakker zou kunnen houden. Ik pak mijn telefoon, een nieuw bericht. Hopelijk is het Ilse die zegt dat ze eerder komt, ik móet even slapen. Maar nee, ze komt later. Ik zucht en kijk naar de persoon in het ziekenhuisbed. Vlinders kietelen in mijn buik, ik kan het niet helpen. Ik had nooit kunnen vermoeden wat hij dacht, hoe zijn leven er echt uitziet. Een golf medelijden overspoelt me, verdrinkt me. Ik moet niet in slaap vallen, mag niet slapen. Moet wakker blijven...