|| 2.6 || Prepare to be perfect.

Gelukkig had Joany zich de rest van de dag wel weten te gedragen, en meneer Shamel was zo aardig geweest deze ene keer door de vingers te zien.
Demi had luid gelachen toen Joany tijdens Spaans zei: ‘Goh, eigenlijk echt aardig van meneer Shamel, dat hij ons voor deze ene keer geen straf heeft gegeven.’
‘Dat doet hij nooit, hoor! Hij is heel aardig, totaal niet zoals deze ouwe taart,’ had Demi nét iets te hard gezegd.
‘Stilte,’ blafte mevrouw Gamel pissig.
Joany had snel haar kaken op elkaar geklapt en de rest van de les niks meer durven zeggen.
Iets waar Demi haar nu mee plaagde. Nathan grinnikte een beetje stom met Demi mee, en Joany lag met haar gezicht verstopt in Nathans dekbed om Demi niet in de ogen te hoeven kijken, en om Nathans heerlijke geur rustig op te kunnen slaan.
Die geur wilde ze het liefst altijd bij zich houden. Nathan rook zo lekker.
‘Als je het mij vraagt, is Joany een beetje te braaf.’
Nathan lachte. ‘Een beetje maar?’
Joany keek twee tellen op om hem een dodelijke blik te schenken en verstopte haar gezicht toen gauw beschaamd in het donkerblauwe dekbed.
‘En een beetje te verlegen,’ voegde Demi plagend aan het rijtje toe.
‘Een beetje maar?’ herhaalde Nathan lachend.
‘Jullie zijn echt zo flauw. Een beetje samenspannen om mij te pesten. Alsof ik het nog niet moeilijk genoeg heb…’ mompelde Joany vol zelfmedelijden terwijl ze overeind kwam.
Nathan en Demi wisselden een geamuseerde blik en keken Joany toen vol medelijden aan. ‘Ach ja, dat is waar ook,’ wist Demi zonder lachen uit te brengen.
Nathans rechtermondhoek trok omhoog in een beginnende grijns die hij niet kon verbergen of tegen kon houden.
‘Eikel,’ grinnikte Joany terwijl ze het hoofdkussen van zijn bed griste en zijn richting op smeet.
‘Nou, nou, wat een taalgebruik, jongedame. Kan dat niet wat minder?’
‘Ze is ook nog slecht opgevoed,’ voegde Demi triomfantelijk aan het lijstje toe.
‘Dat is mijn ouders’ schuld!’ riep Joany verontwaardigd terwijl ze wegdook om het kussen dat ze nu teruggeworpen kreeg, te ontwijken.
Demi en Nathan gingen nog een tijdje door met jennen, en Joany zocht koortsachtig naar weerwoorden. Ze was altijd al slecht in de juiste dingen zeggen die iemand met de mond vol tanden zou laten staan.
Vaak bedacht ze die woorden later pas, wanneer ze ze allang niet meer nodig had.
Daarom pestten Nathan en Demi haar ook zo graag: ze deed of zei nooit zoveel terug. En alles wat ze zei was meestal dom of sloeg nergens op, wat het natuurlijk nog leuker maakte voor hun.
Joany vond het niet erg. Het waren haar vrienden. Ze kon best tegen een beetje geplaag. Mocht het van een ander komen dan waren het andere zaken, natuurlijk.
Maar niemand anders piekerde erover het zusje van Sabrina te pesten of de grond in te boren. Wie weet zou Sabrina dan wel voor haar zusje opkomen en een hekel aan hen krijgen! Hoe konden zij nou weten dat Sabrina haar zusje het liefst onder de grond zag verdwijnen?
Na een tijdje kwam Nathan overeind uit zijn stoel en ging hij naast Joany op bed liggen.
‘Wat doe je?’ grinnikte Demi. ‘Domme opmerkingen waren toch besmettelijk?’ Een flauw geintje dat Demi en Nathan net gemaakt hadden.
Nathan sloeg troostend en beschermend zijn arm om Joany heen. ‘Ik vind het zielig worden.’
Echt waar, joh? Nu pas? Had hij daar een uur geleden niet mee kunnen komen? Of een week geleden? Of een jaar?!
‘Goh, wat aardig…,’ bracht Joany verward uit.
Nathan grijnsde. ‘Ik ben ook aardig. Demi daarentegen… Die is een regelrechte bitch.’
Joany snapte al waar dit heen ging. Nu kreeg zij de kans Demi even terug te pakken. Ze wilde wel mee doen, maar geen enkel zinnig woord kwam in haar op. ‘Precies ja,’ stamelde ze daarom onnozel.
Demi leek het nu ook door te krijgen. ‘Vieze overloper!’ schreeuwde ze naar Nathan.
Nathan glimlachte onschuldig. ‘Bad guys go good.’
‘Ja,’ viel Joany hem weer slapjes bij.
Demi grinnikte, en nu moest ook Nathan grinniken, hoewel hij aan Joany’s kant stond, zoals hij net gezegd had. ‘Echt behulpzaam ben je niet, hè?’
‘Nee,’ grinnikte Demi. ‘En ook niet erg snel van begrip.’
‘Of snugger,’ somde Nathan op.
Joany zuchtte diep en geërgerd. ‘Best! Dan loop je toch weer over naar haar kant? Je kan me wat.’
‘Oh, en snel op haar teentjes getrapt,’ lachte Demi. ‘Licht ontvlambaar.’ Demi wist al nooit goed wanneer ze moest stoppen, en wanneer geintjes te ver gingen of niet leuk meer waren.
Nathan daarentegen had bijna altijd alles door. Net zoals hij nu doorhad dat Joany geïrriteerd en beledigd was. ‘Kappen, Deems,’ siste hij daarom waarschuwend.
‘Oooh,’ ontsnapte er aan Demi’s lippen. ‘Sorry, Jojo. Ik draafde weer eens een beetje door. Gosh, ik moet daar echt mee stoppen, geloof ik. Ik ga naar een cursus, ja, dat ga ik!’
‘Zal wel,’ mompelde Joany terwijl ze opstond en Nathans dekbed weer rechttrok. ‘Ik ga maar eens.’
‘Kom op, blijf nog even,’ smeekte Nathan terwijl hij Joany’s hand in de zijne vast nam en haar een stukje naar zich toetrok.
Onmiddellijk voelde Joany haar verzet en irritatie verdwijnen als sneeuw voor de zon. ‘Oké, dan. Maar niet te lang. Deems en ik moeten straks naar dat stomme concert.’
Nathan keek verontwaardigd terwijl hij Joany naast zich op bed trok. ‘En ik mocht niet mee?! Wat zijn jullie voor vrienden!’
‘Dat vroeg ik me net ook al af,’ mompelde Joany een beetje beduusd.
‘De beste vrienden!’ gilde Demi terwijl ze bovenop Nathan sprong. ‘Toch, Jojo?’
Heel even kwam het in Joany op om Demi een kille blik te geven, en boos te reageren omdat ze ergens diep vanbinnen jaloers op Demi was omdat zij zo spontaan, eigenwijs en bijdehand was.
Dingen die Joany nooit zou zijn.
En ook nu, nu Demi vrolijk bovenop Nathan lag en hem in zijn zij porde, zonder waarschijnlijk ergens over nagedacht te hebben. Ze had er niet over nagedacht of Nathan dat misschien verkeerd zou opvatten, ze had er niet over nagedacht dat Nathan haar zou kunnen wegduwen, ze had er niet over nagedacht dat Joany iets voor Nathan voelde en waarschijnlijk groen zou zien van jaloezie. Demi deed gewoon maar waar ze zin in had, en het frustrerende was dat het negen van de tien keer goed uitpakte.
Natuurlijk kon Joany Demi er niet om haten of benijden, Demi was immers haar beste vriendin, en je gunt je beste vriendin nou eenmaal alles.
Toch zou Joany willen dat zij eens spontaan iets kon doen, zonder dat het een ramp werd. Of dat ze überhaupt iets kon doen zonder die triljoen vragen die binnen een fractie van een seconde haar hoofd wazig, onhelder en onlogisch maakten.
Maar Joany was Demi niet, en Demi was Joany niet.
‘Jojo?’ klonk Demi’s vragende stem. Demi’s lachende gezicht zweefde boven dat van Joany.
‘Oh, ja,’ reageerde Joany terwijl ze gauw een blik opzij wierp. Zou hij Demi misschien leuk vinden?, schoot het even door haar hoofd. Maar die gedachte schudde ze snel van zich af. Ten eerste omdat ze dat niet wilde denken, en ten tweede omdat het haar onwaarschijnlijk leek.
Demi zou hem nooit van haar afpakken, daarom was ze haar beste vriendin.
‘Deems, misschien kunnen we beter gaan? Sabrina wordt vast eindeloos kwaad wanneer we niet op tijd zijn.’
‘We hebben nog drie uur,’ protesteerde Demi, die hier blijkbaar nog wat langer wilde blijven. Logisch ook: wie wilde er nou wel bij Sabrina en haar ouders in de buurt zijn?
‘Je kent Sabrina, toch? Ze vermoord me echt als wij er niet minimaal twee uur van tevoren zijn. Deze dag moet perfect voor haar zijn.’

Even een cursus Joany's naam uitspreken. Joany, spreek uit: Djoo-nie
Jojo, spreek uit: Djoo-Djoo
Jo, spreek uit: Djoo
Dus nu zijn daar ook geen misverstanden meer over mogelijk (:
En yay, Nederland tegen Duitsland!
Fingers crossed!
Laten we allemaal hopen en bidden, dan winnen we wel ;p