One of us

Leven of dood.
Opeens bekijk ik Haymitch met andere ogen. Hij heeft dit gehaald. Hij heeft de Hongerspelen, waarin we strijden voor ons leven of doodgaan, overleefd. Als enige. En nu moet hij ervoor zorgen dat één van ons dit ook overleeft. De ander moet hij dood laten gaan. Het is zijn keus. Mijn leven ligt in zijn handen. Hij kan met één druk op de knop mijn leven beëindigen. En daar is een reden voor.
Hij is ook gekozen. Zijn mentrix is overleden, maar ze heeft hem gekozen. Ik vraag me af waarom, en hoe die keus zou zijn.
Als ik hieruit kom, kan ik voor dezelfde keus komen te staan. Zomaar. Omdat ik het heb overleefd, moet ik een ander kind van misschien mijn leeftijd laten sterven.
Haymitch is ook nauwelijks ouder dan Brooke en ik zijn. Zeventien. Hij heeft meer meegemaakt dan wij. Hij heeft de keuzes al moeten maken. Hij heeft de juisten genomen.
Hij kijkt me nog steeds boos aan, maar ik voel mijn woede wegebben. Ik weet dat ik niet boos op hem mag worden, want dan kiest hij Brooke en heb ik geen schijn van kans meer. Dan zitten Isabel en Jack thuis op een grote broer te wachten die toch nooit meer thuiskomt. Dat kan ik ze niet aandoen.
Ik zak terug in mijn stoel, verslagen. Brooke kijkt teleurgesteld. Ik weet niet of ze wilde dat ik tegen Haymitch in zou gaan omdat ik ook haar vertegenwoordigde, of omdat ze wist dat zij dan een grotere overlevingskans had met de steun van Haymitch. Het doet er ook niet toe. We zijn nu toch tegenstanders. We weten allebei dat slechts één van ons hieruit kan komen, en waarschijnlijk zijn we allebei over een paar weken dood.
Ik voel me steeds gedeprimeerder worden, maar Brooke neemt opeens het woord. "Heb je nog tips voor ons, Haymitch?" Het wil niets zeggen dat ze 'ons' heeft gezegd. Dat is normaal.
Haymitch slaakt een diepe zucht. "Wees slimmer dan de anderen. Blijf leven. Zoek een waterbron. Jullie weten het allemaal. Als jullie willen overleven dan moeten jullie met een tactiek komen die niet door iedereen gebruikt wordt. Hebben jullie speciale eigenschappen? Kennis die van pas kan komen?"
Mijn blik kruist die van Brooke, maar ik zeg niks. Het gaat haar niks aan wat mijn goede eigenschappen zijn. Misschien kan ze er later wel gebruik van maken.
Haymitch rolt met zijn ogen. "Goed, jullie willen het niet zeggen. Logisch. Dan komen jullie straks maar langs, na het eten, ieder apart."
Brooke schudt haar hoofd. "Hoeft niet, ik kan toch niks."
Haymitch haalt zijn schouders op. "Kom toch maar langs, dan verzinnen we wel iets."
Hij is maar zeventien, maar hij weet zoveel meer dan Brooke en ik bij elkaar. Ik bewonder hem eigenlijk best wel.
Effie, die voor haar doen al heel lang niets gezegd heeft, zegt vrolijk: "Dan hebben we een afspraak! Ik weet zeker dat jullie het prima zullen doen. Is het al tijd voor het volgende gerecht?"
Ik had tot nu toe nog niet op het eten gelet, omdat ik wel andere dingen aan mijn hoofd had. Ik heb nooit echt gebrek aan eten gehad, ook al woonde ik in District 12. Maar nu ik erop let, is het opeens heerlijk. Zoiets heb ik nog nooit geproefd. Effie is weer vrolijk en druk, iemand waar je niet op hoeft te letten. Ik probeer te bedenken wat ik straks aan Haymitch ga vertellen.