Chapter Twenty-Four.

Willow Anderson.

Ik zat op de bank in de woonkamer en las de Daily Prophet. George was gisteravond weggegaan en sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Ik maakte me hele erge zorgen, tot ik vanochtend een brief kreeg van Molly, met het nieuws dat hij daar was.
En nu zat ik hier maar te wachten, niet wetend wanneer en of hij thuis zou komen. Hij zou toch wel terug komen? Dat moest wel. Daar zou Molly wel voor zorgen.
Uit de brief merkte ik op dat ze geen idee had van wat er gaande was, en ik hoopte dat ze op hem zou letten, zodat hij niet weer iets gevaarlijks ging doen, zoals zichzelf deze keer van een bezem laten vallen op tweehonderd meter hoogte.
Nee, dat zou wel niet. Hoopte ik.
En ik hoopte ook dat hij niet meer zo verschrikkelijk angstaanjagend en boos zou zijn als hij terugkwam. Ik bedoel, hij kon toch niet boos op me zijn omdat ik zijn leven redde? Ik wist het antwoord al.
Ja, dat kon hij wel. Alleen maar omdat hij Fred verschrikkelijk veel miste en zo wanhopig graag bij hem wilde zijn. Maar dat vond ik geen goede oplossing. Ten eerste geloofde ik niet in de hemel of iets dergelijks. Dus ik geloofde ook niet dat Fred en George weer samen zouden zijn.
En ten tweede, als er al zoiets als de hemel was, hoe kon hij dan dit leven achterlaten, al deze mensen die zielsveel van hem hielden, gewoon om één persoon terug te zien?
Oké, slechte theorie misschien. Ik wist hoeveel hij hem miste, en hoe verschrikkelijk hij zijn leven vond zonder Fred.
Ik herinner me het gesprek weer dat ik laatst met Molly had.

Ik zat in de keuken van the Burrow, toe te kijken hoe Molly een maaltijd klaarmaakte. Het voelde zo fijn om weer terug te zijn hier, vroeger kwam ik hier elke zomer, maar dit was de eerste keer in... drie jaar?
'Hoe doet George het tegenwoordig?' vroeg Molly aan me. Ik haalde mijn schouders op.
'Het gaat wel oké. Hij heeft soms nog van die momenten dat hij even voor zich uit staart en een slecht humeur heeft, maar ik zie hem wel steeds vaker lachen.'
Molly glimlachte en knikte. 'Ik snap wat je bedoeld. Toen hij zijn relatie met Angelina pas had beëindigd, heeft hij een weekje hier geslapen.' Ze zuchtte en ik besefte dat er slecht nieuws aan zat te komen. 'Ik heb hem een paar keer wakker moeten maken het 's nachts. Dan lag hij huilend in zijn bed, schreeuwend voor Fred.'
Ik slikte. Dat zag ik niet aankomen.
'Dat is... vreselijk..' stotterde ik.
Molly knikte. 'En zo ging het die hele week door.'

Onbewust verliet een snik mijn mond toen ik daaraan terugdacht. Tranen druppelden op de krant die op mijn schoot lag, en snel veegde ik mijn ogen droog.
Ik hoorde een kuch en draaide mijn hoofd richting de deur. George sloot hem zachtjes achter zich en keek me twijfelend aan.
'Ehm... Hoi,' mompelde hij.