33. Revenge, B

Ik rijd mijn motor naar de garage naast het wegrestaurant waar ik deze zomer werk. Onderweg groet ik Lou, het meisje waarmee ik samenwerk. 'Salut' zegt ze vrolijk terug, terwijl ze zich omdraait en het laatste stuk meeloopt. We praten op het werk gewoon Engels, gelukkig. Mijn Frans is een ramp, ik weet überhaupt niet hoe ik moet vragen wat mensen willen bestellen. De enige reden waarom ik nu achter de kassa werk. Hoef ik alleen maar de prijs en zo op te noemen.
'Je weet dat die zonnebril je echt onwijs goed staat?' merkt ze op. 'Net als je helm trouwens!' Ik knik, bedank haar voor het compliment en vis de sleutels van de garage uit mijn broekzak. Nadat ik de motor heb achtergelaten, lopen we samen via de personeelsingang naar binnen. Aangekomen bij de kluisjes, leggen we de jassen in ons eigen kluisje. M'n helm past er gelukkig net in, anders moest ik hem alsnog mee de keuken in nemen. Of onder de toonbank leggen of zo. Nee bedankt, geef mij dan maar zoiets. Ik sluit kluisje nummer 009 en loop naar die van Lou, nummer 012. Louise, als sinds ik hier binnenliep, sinds we voor het eerst samen praatten zijn we onafscheidelijk. Ze helpt me met de klanten, aangezien zij perfect Frans praat én accentloos Engels. Haar vader, Frank Fenty, is Amerikaans maar haar moeder, Charlotte Leroy, is Française. Lou woont bij haar moeder, hoewel ze vaak weg is naar haar vader.
'Salut Blake, salut Lou!' klinkt het van alle kanten. In een wirwar van 'Salut, salut' en veel gepraat, zoeken we de kassa op. Aangekomen achter de toonbank trek ik de werkblouse aan. Ik schaam me niet voor mijn lichaam... Waarom zou ik? Ik heb geen sixpack hoor, maar ik ben ook zeker niet dik haha.
Lou tikt een paar toetsen in op de elektrische kassa, zo kunnen de werkgevers zien dat we niet stiekem wat geld weg smokkelen.
De eerste klanten komen binnen. Geen chique mensen, vakantiegangers, rondtrekkers, backpackers... Ze bestellen een hamburger, wat friet en een cola. Per persoon. Het eerste geld verdwijnt in de lade.
'Au revoir, madame, monsieur!' zeg ik beleefd tegen de vertrekkende gasten.

De hele dag heb ik mensen zien komen en gaan. De schemering begint in te zetten, nog een uurtje. Dan gaat het belletje bij de deur. Drie vrouwen komen binnen, eigenlijk zijn het meer meisjes dan vrouwen. De meest linkse komt meteen naar de kassa gelopen, recht op mij af. Hoe dichterbij ze komt, des te meer herken ik haar. 'Hi Blake!' roept ze in perfect Engels, terwijl ik rustig in en uitadem. 'Lang niet gezien!'
'Ja, inderdaad. Lang niet gezien' zeg ik. Dat wilde ik de komende jaren eigenlijk zo houden. Lekker een tijdje rustig leven. De vrouw, die ik donders goed ken, stelt me aan de andere twee voor en het avontuur begint weer.