OO4.

Samantha Collins

Verafschuwd kijk ik naar James, die in een moordtempo zijn ontbijt naar binnen werkt. Helaas, ondanks veel oefening, is hij nog steeds niet in staat dit op een smakelijke manier te doen. Je zou denken dat ik er gewend aan zou raken, maar na al die jaren is dat toch echt nog niet gebeurd.
Ik heb pas door dat ik zit te staren, als Sirius zijn elleboog in mijn zij duwt om mijn aandacht te krijgen. ‘Je hebt wel verdacht veel aandacht voor James,’ zegt hij, alsof hij mijn geheimen heeft ontdekt. ‘Volgens mij vind je hem wel leuk.’
‘Wie niet?’ zegt James grijnzend voordat ik iets kan ontkennen.
‘Ik weet zeker dat ik niet de enige ben,’ bemoeit Remus zich met het gesprek.
‘Dat klopt.’ Ik pak een broodje uit de mand en kijk Remus even aan. ‘Sirius daarentegen is wel erg jaloers dat ik tijdelijk afgeleid was door James’ vreetfestijn.’
‘Oh nee, niet weer.’ Sirius laat kreunend zijn hoofd in zijn handen zakken. Elk jaar beginnen Sirius en James erover dat ik iemand leuk vind en elk jaar weten Remus en ik het om te draaien.
‘Misschien moet je zelf eens stoppen met erover beginnen dan,’ zegt Remus luchtig.
James knijpt even zijn ogen samen en kijkt van mij naar Remus en vervolgens naar Sirius, dan grijnst hij. ‘Remus neemt het wel erg vaak voor Sam op, vind je niet, Sirius?’
Sirius grijnst nu ook. ‘Hoe kunnen we dat gemist hebben? Een liefde die zo vlak voor ons opbloeit!’
‘Wat romantisch,’ zucht James. ‘Vind je ook niet Peter?’
Geschrokken kijkt Peter op en begint dan hevig te knikken. ‘Ja.’
‘Het is overduidelijk!’ James kijkt me grijnzend aan.
Ik schud mijn hoofd, maar kan moeilijk zeggen dat hij en Remus zelf verliefd zijn… Eigenlijk kan ik ook moeilijk ontkennen dat ik het zelf niet ben. Het begon eind vorig schooljaar en ik dacht dat het in de zomervakantie wel weg zou trekken, maar blijkbaar niet.
‘Och Remus, het is niet wederzijds,’ zucht Sirius.
James slaat een arm om Remus heen. ‘Wij-’
‘Oké, kap maar weer,’ zucht Remus, terwijl hij Sirius’ arm van zich afschudt. ‘Er bloeien op het moment geen liefdes op hier.’
Mijn teleurstelling houd ik zo goed mogelijk verborgen, maar toch bemoei ik me niet meer met het gesprek.

Als het tijd is om naar de les te gaan, herinner ik me weer wat een ongelooflijk goed begin van het schooljaar ik weer heb. Het eerste uur heb ik gezellig Geschiedenis van de Toverkunst, met mijn goede vrienden uit Slytherin. Met tegenzin loop ik naar het lokaal, waar ik ga zitten in de hoop dat professor Binns heeft besloten ergens anders te gaan spoken, of dat Dumbledore eindelijk besloten heeft dat een leraar toch echt het beste is als hij leeft.
Als ik om me heen kijk, zie ik dat Remus net het lokaal binnen komt lopen. Glimlachend hoop ik dat hij naast me komt zitten, als ik ineens zie dat Alhena achter hem verschijnt, waardoor de glimlach meteen weer van mijn gezicht verdwijnt, wat ze wel leuk lijkt te vinden. Zuchtend draai ik me om en kan me nog net inhouden niet geïrriteerd te reageren als iemand zijn tas op het tafeltje naast me laat vallen.
‘Deze is nog niet bezet toch?’ vraagt een bekende stem.
Glimlachend kijk ik op naar Remus. ‘Nee, helemaal vrij.’
‘Wees maar niet te vrolijk, alles is bezet, niemand wil vrijwillig naast je zitten.’ Alhena laat haar tas op de tafel achter me vallen. ‘Of gewoon in de buurt eigenlijk.’
‘Dan ga je toch lekker iemand anders wegpesten? Is iedereen weer blij.’ Ik kijk haar even aan, maar draai me om als Binns het lokaal binnen komt zweven.
‘Ik wacht wel hier totdat jij weggaat,’ zegt ze vrolijk.