OO1.

Alhena Black

Zijn blik ontmoet kort de mijne voor hij hem weer afwendt om naar de zenuwachtige eerstejaars te kijken, die het liefst door de grond zouden willen zakken bij het aanzien van al die leerlingen. Sirius stoot zijn beste vriend even aan en wijst naar het kleinste jongentje uit de groep eerstejaars. Wanneer ik zijn blik volg zie ik het jongentje struikelen over een voet van een medeleerling. In een wanhopige poging om rechtop te blijven staan klampt hij zich vast aan het meisje voor zich en het meisje draait zich niet eens om – misschien te zenuwachtig of staat ze op het punt om flauw te vallen waardoor ze helemaal niet op hem let.
De eerste keer dat je de sorteerceremonie bijwoont als toeschouwer is het nog grappig om al die eerstejaars te zien die het liefst door de grond zouden willen zakken maar na vijf jaar is de lol er een beetje af. Tenzij iemand flauwvalt, dat brengt wat meer actie in de gehele zaak. Ik kan me nog precies voor de geest halen hoe ik daar stond. Ongeduldig terwijl ik telkens blikken uitwisselde met Sirius omdat ik vurig hoopte dat wij in dezelfde afdeling zouden komen. Maar dat was niet gebeurd. Alles was waarschijnlijk heel anders geweest als we in dezelfde afdeling terecht waren gekomen.
Ik kijk weg van de Gryffindor tafel als iemand naast me een klein kreetje slaakt. Een van de tweedejaars duikt met haar hoofd onder de tafel om weg te komen van de jongen tegenover haar, die iets ronds in zijn hand heeft om haar mee te bekogelen. Kleuters.
Terwijl professor McGonagall de namen van de eerstejaars voorleest, richt ik mijn blik op de hoofdtafel, waar alle leraren oprecht geïnteresseerd lijken in de sorteerceremonie. Ik vraag me al vijf jaar af of het hun niet gaan vervelen, al die leerlingen die worden ingedeeld. Uiteindelijk weet je toch wie waar komt, wat heeft zo’n langdurige ceremonie voor zin? Lees gewoon die namen op, deel ze in en klaar. Ik verplaats mijn blik verveeld weer naar de Gryffindor tafel, op zoek naar iets wat wel interessant is. Ik laat mijn blik langs alle leerlingen gaan tot ik een paar ogen vinden die me recht aankijken. Haar groene ogen stralen iets uit wat mij absoluut niet bevalt, een bepaald soort kalmte en afkeer. Iets wat helemaal niet bij haar gezicht past. Haar gezicht hoort bij een meisje uit een sprookje, dat ondanks alles toch haar droomjongen vindt, terwijl er andere meisjes op de loer liggen die veel ervaring hebben in het inpikken van jongens. Te onschuldig om zo’n blik op haar gezicht te hebben, en haar blonde haar werkt ook niet mee. En ik ken haar al een beetje en ik weet gewoon dat de blik juist is. Samantha. Ze gaat wel eens om met Sirius en ik heb een keer met haar gepraat, en een keer was genoeg. Een keer en nooit weer. Die meid is echt onuitstaanbaar.
Ik richt mijn aandacht weer op de sorteerceremonie en val terug in dezelfde saaie sfeer rondom de eerstejaars. Ik schrik op uit mijn gedachten als iemand zijn keel schraapt en me van achteren aantikt. Ik draai me om en kijk even omhoog naar de jongen, zijn blonde haar en donkere ogen vallen altijd op tussen alle andere en ik heb ook maar een kwart van een seconde nodig om hem een glimlach toe te werpen. Ethan is een van mijn beste vrienden en eigenlijk ook de enige voor wie ik mezelf zou werpen, mocht er wat gebeuren.
Hij tikt het meisje naast mij even aan en propt zich dan tussen ons in op de bank. ‘Ik had gedacht je met een iets vrolijker gezicht aan te treffen.’
Ik haal mijn schouders even op en laat mijn ogen verveeld weer naar de ceremonie schieten, voor ik ze weer op Ethan richt. ‘Eerlijk?’
Zijn ogen glinsteren en zijn grijns wordt breder als hij een blik op McGonagall richt. ‘Nah,’ zegt hij. ‘Misschien was er iets met je gebeurd deze vakantie waardoor je de ceremonie zoveel.. positiever inziet.’
Ik glimlach hem toe en draai me helemaal om op de bank, zodat ik hem recht in zijn ogen kan kijken. ‘In je dromen.’
En ik weet zeker dat dat een droom is die nooit uit gaat komen. Niet voor hem en niet voor mij.