030.

Mabel Johanson

Vrolijk omdat ik weg was uit het ziekenhuis was ik in de auto mijn longen uit mijn lijf aan het meeblèren met de radio. Zoals altijd zat Louis aan het stuur, Harry naast hem. Zayn en Niall achterin en zaten Liam en ik in de achterbak. Ze hadden zo'n coole auto waar je ook gordels in de achterbak had, hoe gaaf!'Can you please stop yelling Mabel? My ears are like dieing' schreeuwde Harry met zijn handen op zijn oren. Ik ging nog harder meezingen.'Mabel I love you but can you please stop making such a loud noise?' zei Liam. 'Okay okay, only for you' en ik gaf hem een kusje op zijn neus. 'THANK YOU LIAM'. Harry had af en toe ook zulke droge opmerkingen... 'We're home'. Louis stopte de auto precies voor de deur. Ze stapten allemaal uit en liepen het huis binnen. Ik hoorde zelfs al het bliepje dat de auto op slot was. 'They forgot about us Li'. 'I think they will come back soon to get us out'. 'Well till then we can make it nice here' zei ik terwijl ik de auto rond keek. 'Hmm I can't see any food or water, but I'm glad I can see you'. Toen ik dat had gezegd kwam er een grijns op Liam's gezicht. 'I know how we can survive'. En daarop pakte hij me vast en trok me dicht tegen hem aan. 'How then?' vroeg ik terwijl ik het antwoord al wist. 'With this' en zijn lippen vonden die van mij. Na wat minuten trok ik voorzichtig mijn lippen terug. 'Yeah I think that will work'giechelde ik. Net toen we heerlijk tegen elkaar aanlagen hoorde we wat getik op het raam. Ik duwde mezelf een beetje op en keek recht in de pret-ogen van Harry. Hij maakte de achterklep open en liet ons eruit. Vrolijk sprong ik er uit. Ik was zo blij dat ik uit de auto was dat ik Harry's gezicht vast pakte en hem een kus gaf. Van schrik sprong hij naar achteren. Gelijk keek ik naar Liam's gezicht en ik kon zien dat hij hier niet blij mee was...