Vier

Renée

'Nee dankje' roep ik terug, ik loop het bos een stukje in met een tak achter mij aan die het spoor trekt zodat ik weet waar ik naar terug moet. Ik zie een paar bananen hangen en andere vruchten en op de grond lagen 4 kokosnoten, bij expeditie robinson heb ik altijd gezien dat dat is wat ze drinken en dat je heel blij moet zijn al heb je er vier. Ik pak er 2 op en leg die op onze plek neer en loop dan weer terug om de andere 2 te pakken. Als ik terug loop werp ik een zijlingse blik op Gregory die uiterst relaxt rondjes zwemt in de zee. 'Gregory, kom je even helpen?' hij roept iets wat ik als een ja beschouw en is binnen twee minuten aangekleed in alleen zijn boxer terug. 'Ik wil graag palmbladen zodat we misschien een soort hutje kunnen maken' hij knikt instemmend en samen lopen we het bos in. Met grote bladeren en takken komen we terug en beginnen te prutsen aan een onderkomen de bomen beschermen ons tegen eventuele regen maar de wind was aardig koud snachts, dus actief begint Gregory de palen in de grond te slaan met een ander stuk boom, ik vlecht de bladeren er door heen, en dat zorgt voor een mooi muurtje. Nu maar hopen dat het blijft staan. 'Zullen we naar het vliegtuig gaan?' ik schud nadenkend mijn hoofd, 'Ik durf er echt niet meer in 'En wat als ik er nu in ga en jij daar blijft staan?' 'Nee dan ga ik wel mee' mompel ik stoer. We lopen richting de bomen en Gregory klimt er behendig in de deur was er uit dus je kon er zo in, 'ik durf niet' roep ik als Gregory op een vreemde manier het vliegtuig in gaat, 'Blijf maar beneden dit wil je niet zien' ik zit al in de boom en kan het vliegtuig in kijken 'Ik word misselijk' roept hij als hij zijn hoofd weer door het gat van de deur laat komen, 'Hier knoop mijn vestje voor je mond' hij doet wat ik zeg en blijft me aankijken 'Wat voor kleur is je tas?' 'roze met witte stipjes' hij knikt en loopt weer naar binnen, ik kan vanaf hier opgestapelde lichamen zien, want doordat het vliegtuig helemaal is gekanteld zijn alle lichamen naar die kant gerolt 'ik gooi een kussen naar beneden niet schrikken' hij gooit een aantal kussens het strand op en komt dan terug met mijn tas. We moeten even om het vliegtuig heen lopen misschien is de andere kant wel helemaal kapot en kunnen we bij de koffers. Ik knik langzaam en vang de tas op. Gregory klimt weer de boom in en tegelijk beginnen we aan de afdaling, als we beneden zijn gaat hij op het zand zitten en leunt met zijn hoofd op zijn handen. 'Gaat het?' hij reageert niet en een beetje onwennig ga ik naast hem zitten. Zijn schouders gaan zachtjes heen en weer, 'Ik ga nooit meer dat vliegtuig in dat was echt het meest erge wat ik in heel mijn leve gezien heb' ik sla mijn arm om zijn blote schouder en probeer hem te kalmeren. 'Oke laten we om het vliegtuig lopen' zeer plotseling staat hij op hij veegt nog een keer in zijn ogen en begint de kussens op te rapen, 'weet je zeker dat je dat wil?' hij knikt vastbraden en keurt de kussens 'hier zit bloed op' 'die kunnen we misschien wel schoon krijgen, stinken ze naar lijken?' hij ruikt er aan en laat ze allemaal uit zijn handen vallen de zee in. 'Ja dus' hij knikt kokhalzend 'Ik heb een luchtje in mijn koffer dus misschien kunnen we dat er op spuiten als we de koffers vinden. ik gooi de nu natte kussens weer het strand op, pak een stok en volg Gregory opzoek naar de koffers. 'Ik kan niet meer mijn been doet pijn' Gregory die de hele tijd voorop heeft gelopen stopt nu en kijkt naar mijn been, 'Je hebt mijn wond verzorgt en je hebt niet naar die van jezelf gekeken, en ik heb er ook niet opgelet' hoofdschuddend knielt hij voor mij neer en bestudeerd mijn been, 'kom maar op mijn rug, je blijft hier niet alleen zitten als we weer bij het water zijn maken we het schoon' ik ga op zijn rug en probeer de wond op zijn buik te vermijden 'Ik zeg het wel als het pijn doet ontspan maar' na nog een halfuur lopen zijn we eindelijk aan de andere kant van het vliegtuig, en tot onze grote verbazing liggen alle koffers verspreid over de grond enkele liggen in het water, 'wat is de kleur van jou koffer?' 'Eh bruin' 'die van jou?' 'Rood' ik ga van zijn rug af en strompel naar de koffers 'deze?' Gregory schud zijn hoofd 'we kunnen beter hier blijven dan kunnen we de koffers gebruiken en de kleding' 'Is dat niet asociaal?' hij haalt zijn schouders op, 'Ik wil graag blijven leven, en het ziet er niet uit alsof ze ons al komen redden' ik knik en denk aan het werk wat we net gedaan hebben, 'ik heb hier geen eten gezien' hij komt naar mij toe lopen en glimlacht naar me, 'wil jij liever daar blijven?' ik knik 'laten we dan proberen zoveel mogelijk spullen te verzamelen, en dan kunnen we altijd hier terug komen als we denken iets nodig te hebben' 'Maar als jij hier wilt' 'Nee heb je dat al gezien?' hij wijst omhoog en ik zie een been uit het kapotte raam steken. Ik draai mijn hoofd weg en concentreer me weer op de koffers 'Ik heb mijn koffer' enthousiast trek ik mijn koffer uit het zand en kijk naar Gregory die even glimlachend opkijkt, 'Hier ligt ook een bruine is-' 'Ja die is van mij' als een kind zo blij pakt hij ook zijn koffer 'Hij opent een andere koffer en kijkt er keurend in' 'Een badjas' hij pakt het ding eruit en legt de koffer weer terug. Ik blijf uit de koffers ik ga wel terug als we iets nodig hebben, ik zit liever niet in andermans spullen.

Na twee en halfuur zijn we eindelijk terug, dat komt voornamelijk door mijn been. Maar gregory had er geen woord over geklaagd. 'Ga zitten dan maak ik het schoon met het flesje water uit mijn handbagage spoelt hij de weer open gegaan wond schoon en knoopt er een stuk van zijn shirt om heen. 'Zo en nu even niet lopen jij' ik negeer zijn advies en leg de palmbladeren naast elkaar en spreid mijn strandhanddoek er overheen, gregory volgt mijn voorbeeld 'we hebben in ieder geval een deken' mompelt hij optimistisch