The tear of the mermaid

Het verhaal van de meermin is een eeuwen oud verhaal. Maar niet alleen onze verhalen bestaan. Zo heb je ook op aarde een sprookje met de naam Little Mermaid. Dat gaat over een rood harige zeemeermin die verlieft wordt op een mens en uiteindelijk sterft door de liefde. Maar wat ik je nu ga vertellen is een heel ander verhaal. Een verhaal over een vrouw die een meermin werd.

Het is vrij koud als ik in mijn gescheurde wollen leren jas door de sneeuw naar de kerk loop. Zondag was er kerkdienst en iedereen was verplicht om daar heen te gaan. 'Maar pap, mag ik niet naar de zee?' Had ik gevraagd, maar mijn vader antwoordde al: 'Nee, mijn kind de zee is te gevaarlijk en als ik de verhalen van de schepper moet geloven zitten er daar veel te veel monsters.' Dus vroeg ik het later weer maar dit keer voor wat anders. 'Pap, mag ik naar het meer?' Maar mijn vader schudde van nee en zei het hele verhaal weer van voor af aan.
Ik loop met moeizame passen de kerk in. De kerk was vrij klein en van top tot teen helemaal verlicht. In het midden van de kerk was een beeld van Ninoroth de blauwe draak. Het verhaal was in heel Estosia bekent. Al mijn hele leven wilde ik haar ontmoeten en voor één ding vragen.
Kerkdienst ging zo zijn gangetje en kreeg dit keer het verhaal te horen over de schepper. Het was een prachtig verhaal over een meisje die buiten deze werelden heeft gewoond en heel Gabora heeft geschapen. Daarna moesten we nog wat zingen en toen de klokken luidde was de dienst afgelopen.
Ik sprintte zo snel als ik kon de deur uit en rende op mijn blote voeten de straat uit naar de zee.

De zee was prachtig nu de zon over het wateroppervlak scheen. Ik loop naar de rand van het water en steek heel voorzichtig mijn voeten erin. Ondanks de kou van de zee voelde ik de rust door mijn lichaam stromen. Opgewonden loop ik over de besneeuwde strand naar de rotsen en klim naar de toppen.
Voetje voor voetje loop ik naar het de rand van de rotsen en ga op de stenen zitten met mijn voeten in het water. 'auxilium.' Ik schrok op door een stem van ver. Ik blijf stil luisteren 'auxilium.' Zo te horen was het een andere taal dan de taal van de elven en draken, maar wat was het. Ik sta op en loop naar de stem toe.
Als ik de stem luider hoor zie ik van schrik een gedaante beneden in een grot zitten. Ik begon harder te lopen en de gedaante bleek een meisje te zijn. Haar handen had ze om haar lichaam gevouwen en haar benen waren geen benen haar benen waren een vissen staart. 'Wacht ik kom eraan,' riep ik en klom voorzichtig naar beneden.
Ik sta voor de ingang van de grot en kijk naar het meisje die vast zat onder een grote rots. 'Kom ik help je,' zei ik en begon uit alle macht de rots weg te duwen. 'Auw,' riep het meisje. Ik probeer uit alle macht te duwen, maar er kwam geen beweging in. 'Bedankt dat je wil helpen, maar mag ik vragen hoe je heet?' Zei ze. 'Ik ben Kyla, en jij. 'Ik ben Ninoroth,' zei ze. Ik blijf met mond open staan. 'Ben jij..' Verder kwam ik niet. Ze knikte. 'Dus dan ben jij de draak van de schepper?' Ze knikte weer. 'Maar kan je je niet in een draak veranderen?' Ik wilde meer van haar weten. 'Nee, dat kan niet, het is moeilijk om in een draak te veranderen als je vast zit en als ik het wel doe zit mijn staart vast en ik heb geen krachten als meermin.' Daar had ze een punt. 'Maar zei je meermin?' 'Ja, dat is één van mijn gaven. Al kan ik niet in een mens, elf of dier veranderen.'
'Goed laten we de steen verwijderen,' zei ik en begon nog harder te duwen als voorheen.
Heel langzaam kwam de steen in beweging en rolde uiteindelijk tegen de muur. Ninoroth wreef over zijn vin en kroop naar het water. Ze dook het water in en kwam weer boven. 'Goed even kijken of het lukt,' zei ze en sloot haar ogen. Een blauwe rand kwam om haar lichaam heen en ik zag dat ze de vorm van een draak aannam. Toen het licht langzaam verdween keek ze mij aan. Ninoroth was prachtig, ze was kleiner dan de draken die ik vaker zag, ze was slank, maar toch gespierd. Haar grote vleugels vouwde ze in net als bij een vogel. Van haar kop tot haar staart was versiert met blauwe stekels. Bij het puntje van haar staart was een vin te zien. 'Dit ben ik als mijn ware gedaante,' zei ze. 'Je bent prachtig,' zei ik en boog. 'Kyla je hoeft niet te buigen, maar ik zou jij iets voor me willen doen.' Ik was verbijsterd en knikte. 'Ga door het water naar een eiland dat nog bevolkt moet worden, dus zou jij het eiland willen besturen?' Zei ze. 'Ja zeker, maar ik kan niet zwemmen,' zei ik en liet mijn hoofd hangen.
Ninoroth liep op me af en tikte met haar neus tegen mijn benen. 'Zo, als je het water in gaat krijg je je vin en boven het water benen, ga.' Ik liep nog één keer naar haar toe en omhelsde haar en sprong vervolgens de zee in naar het eiland.....

'Nou dus je ziet het is een kort verhaal, maar toen ik door de bibliotheek aan het speuren was, kon ik geen vervolg meer vinden van Kyla en Ninoroth. Ik had zelf gevraagd aan alle mensen van Tropica of ze het verhaal nog kende, maar niemand scheen het te weten, maar misschien moet ik verder zoeken naar een oplossing. Misschien moet ik zoeken naar de verhalen van Tropica zelf of de bieb overhoop halen, daar kom ik achter en voor jullie komt er zeker meer.'