10. Jazz Mayden

Ik trok de dekens over mijn hoofd toen de wekker ging. Voorzichtig stak ik een teen buiten de deken uit, maar trok hem vervolgens snel terug onder de warme deken.
Ik was niet echt een ochtendmens. Zodra ik wat had gegeten en weer energie kreeg ging het wel weer, maar opstaan was altijd een moeilijke taak.
Ik rekte me nog een keer uit en duwde toen, zoals gewoonlijk, de dikke kater van mijn bed.
Ik gaf hem wat te eten en maakte voor mezelf een bakje met yoghurt en cruesli.
Ik had mezelf voorgenomen minder neurotisch te zijn in mijn leven. Het waren kleine dingen die veranderden, zoals het feit dat ik mijn sportkleren nu al direct had aangetrokken in plaats van eerst mijn gewone kleren aan te hebben getrokken. Het was een kleine verandering, maar voor mij betekende het al veel.
Ik grijnsde even om mezelf en begon eenmaal buiten weer te rennen.
Dit was iets wat ik nooit zou veranderen, sporten was iets wat me vrij liet voelen. Het spannen en ontspannen van mijn spieren en de wind die langs me waaide was een fijn gevoel.
Ik had maar één oortje van de Ipod in en hoorde al snel rennende voetstappen achter me. Ik besteedde er geen aandacht aan. Er waren wel meerdere mensen die jogden in de ochtend.
Ik kwam aan bij mijn vaste bankje en ging vanzelfsprekend zitten.
De voetstappen stopten en een vrolijke stem liet me opkijken.
‘Nog steeds niet! Morgen ga ik het opnieuw proberen.’ Liam, de jongen die ik gisteren ook al bij het joggen had gezien, stond grijnzend voor me.
‘Stalk je me?’ Vroeg ik een beetje argwanend.
Liam haalde zijn schouders op en ging naast me zitten.
‘Nee hoor, maak je maar geen zorgen. Ik heb nu alleen een nieuw doel. Mijn conditie verbeteren. Als ik jou op een dag inhaal, weet ik dat mijn conditie goed is.’ Grijnsde hij.
Ik grinnikte en speelde wat met de dop van mijn fles.
‘Je hebt trouwens geen Brits accent.’ Zei Liam.
‘Klopt, ik kom dan ook niet uit Groot-Brittannië. Tot enkele maanden geleden woonde ik in Seattle. Zodra ik achttien jaar werd ben ik hierheen gekomen.’ Ik wist niet waarom ik deze vreemdeling dit soort informatie gaf, maar de zon die warm op mijn gezicht scheen, het briesje dat mijn warme huid weer verkoelde en de vogels die vrolijk aan het fluiten waren lieten mijn zorgen verdwijnen.
‘En wat doe je hier in London dan?’ Vroeg Liam nieuwsgierig.
‘Dat is een vraag die zal moeten wachten. Ik moet er weer vandoor. Dag Liam.’ Ik stond op en grijnsde nog even alvorens ik wegrende.

Dit is een van de weinige keren dat er eenzelfde pov is gebruikt bij twee hoofdstukken achter elkaar. Volgende hoofdstukje is weer vanuit Zayn. Het zou me heel blij maken als jullie een reactie achterlaten, zodat ik weet of ik goed bezig ben of niet(: